متن پناهگاهِ امن

کشوری به نام آغوش تو

بگذار این بارانِ خاکستری،
تمام شهر را بشوید،
خیابان را،
خاطراتِ فلزیِ ماشین‌ها را.
جهان، امروز، چیزی نیست
جز سمفونیِ مرطوبِ پاییز.

و تو،
که موهایت، شرابیِ همان افراهای دوردست،
و لبخندت،
آخرین گلِ سرخِ بازمانده از تابستان است.
نمی‌خواهم نامت را بدانم،
نمی‌خواهم بدانم...

وجود آدم امن توی زندگی، مثل یه پناهگاهیه که مطمئنی رو سرت آوار نمیشه. بودنش آرامش میاره، حتی وسط طوفان. اون آدمیِ که لازم نیست جلوی اون نقش بازی کنی، خودت بودن رو کنارش یاد میگیری، با تمام دردها، خستگی‌ها و بی‌حوصلگی‌هات، باز هم دوستت داره،حتی بهت یاد میده اون...

دخترها
فقط یک حواس جمع می خواهند ،
یک حواس که شش دانگ بهشان باشد
و هروقت دلشان خواست درد دل کنند،
گوشی باشد که
آنها را با جان و دل بشنود..
یک پناه برای تنهایی هایشان
یک شانه برای گذاشتن سرشان و بی خیالِ عالم شدن
روی همان شانه...

آغوش تو پناهگاـہ من است
سـ؋ـت مرا בر آغوش بگیر ،تا بے پناـہ نشوم בلبر..

هر بشری می تواند در ژرفای اندیشه ی خود پناهگاهی بسازد و در آن جای امن، هر گلوله ی سنگین و گران و هر سخن نابجا و نیشدار و مسمومی را ناچیز شمرد.

قهوه خانه ها پناهگاهِ
امنی بودند تا دور میزهای
چندنفره تنها باشیم،
کدام غبار
کدام غبار
تو را در خود گم کرد که من
اینگونه زندگی را وداع کرده ام! ؟