متن پناه امن

"پناهِ آغوش"
آغوشت، تنها سرزمینی است
که دلِ بی‌قرارم در آن آرام می‌گیرد،
جایی که هیچ فاصله‌ای
توان جدا کردنمان را ندارد...

می شود تا ابد در بغل تُ بمانم؟
جای من همانجاست،
در بغلِ تو،
بین بازوان محکم و مردانه ات،
میترسم ...
از دنیای بیرون و حصار و آدم هایش میترسم !
از هرجایی جز اینجا میترسم.
محکم من را بچسب،
چون دلم نمیخواهد گرمای تنت را از دست بدهم....

خانه طلب آرامش است،
بازگشت به گوشه‌ی امن و دنج. سهم ماست از جهان.

اصلا دوستی برای همین بود،
برای گم نشدن در برهوتِ جهان.‌
‌
‎

عاشق هم بودن
به این معناست که
هر کجا هستید
فقط به یکدیگر پناه ببرید.

هرگاه ماבرم مے خنـבב غنچـہ ها ی باغچمون شکوفا می شوند

اگر این خواب تکراری مرا از خویش دور انداخت
اگر این بغض بی‌پایان صدایم را درونش باخت

به دستانت پناه آور مرا از اشک بیرون کن
به آغازم بیا از نو مرا در خویش مجنون کن

مرا از شب جدایم کن به صبحی تازه دعوت کن
به آغوش از تو...

نه!
قول شرف می‌دهم
دستِ ابرِ اندوه
به چشمانت نمی‌رسد
در قلبم پناه بگیر!
حتی یک تپش
عقب‌نشینی نخواهم کرد...

دخترها
فقط یک حواس جمع می خواهند ،
یک حواس که شش دانگ بهشان باشد
و هروقت دلشان خواست درد دل کنند،
گوشی باشد که
آنها را با جان و دل بشنود..
یک پناه برای تنهایی هایشان
یک شانه برای گذاشتن سرشان و بی خیالِ عالم شدن
روی همان شانه...