شنبه , ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳
عطر تو را نفس زدم، درونِ سینه آن قدرکه آه هم که می کشم، بوی تو پخش می شود...
مرا چه حاجت اسپند و آیت الکرسی؟فقط همین که تو باشی بلا ز من دور است...
با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یادمی خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت...
عمری به هر کوی و گذر گشتم که پیدایت کنماکنون که پیدا کرده ام، بنشین تماشایت کنم...
خبر رسیده موثق که انحنای لبتهزار کشته و مجروح در به در دارد...
به قدری دوستت دارم که قدرش را نمی دانمبه تن چون روح می مانی، بمانی زنده می مانم...
هیچ می دانی چرا جان را نثارت می کنم؟تا یقین گردد تو را می خواهم از جان بیشتر...
من از تمام جهان ذره ای نمیخواهمهمین بس است برایم که "دوستت دارم"...
تویی تویی به خدا ، جان و عمر و هستی من بیا که جان به لب اینجا در انتظار توام...
هر کسی در دل من جای خودش را دارد جانشین تو در این سینه خداوند نشد...
لکنت می اندازد نگاهت در زبانمدردت به جا... دردت به جا... دردت به جانم......
کاش میشد بار دیگر در دلت ساکن شوم راستی در آن حوالی خانه پیدا میشود...
چه کسی گفته که مستی فقط از جامِ شراب است؟من از میخانه چشمان تو هر لحظه خرابم...
چشمان نجیب تو،چون گوهر نایاب استنقش غزلی زیبا در خاتم یک قاب است...
من و توان بدون تو زیستن؟هرگز!تو دور باش تو کمرنگ باش اما باش...
به روی دفترم بنویس مشق عشق را هر شبو با خودکار قرمز پای مشق عشق امضا کن...
می نویسم که در این سالِ پُر از قحطیِ عشق گرچه کمیاب،ولی عشقِ فراوان منی...
از سر نمیروی چگونه از دل برانمت سلطان دل شدی و من دوست دارمت...
