متن امید صباغ نو

شبیه معجزه‌ها اتفاق می‌افتد
جنونِ آنیِ دیوانه‌ها در آغوشت

مثل درخت‌های تبر خورده
سربازهای لشگر سَرخورده
دیدند راهشان به خطر خورده
سر پیش هر فلک زده، خم کردند!

ریل و قطار از هم جدا باشند می‌پوسند
دور از دل هم، سهم هر دو گریه و زاری‌ست

افتاده راهِ طالعِ تارم به هیچ_کس
دیدی وفا نکرد بهارم بههیچ_کس !؟.

تا کشف کردم‌ مهر بی‌اندازه‌اش را
دنیا به من بخشید روح تازه‌اش را.

وقتی نباشی، زندگی زشت و پلید است
آیینه‌ام غیر از تو زیبا یی ندیده ست

نُت به نت پُر از غمم، گرچه دم نمی‌زنم
مثل بغض مانده‌ام، در گلوی هر فلوت

شکار وحشی من! تا ابد مهمان دامم شو!
بدون غیرتش ارزش ندارد ببر، می‌فهمی؟!

مثل قایم باشکِ دوران خوب کودکی
هرچه از تو می‌گریزم، باز پیدا می‌کنی...

خِس خِس سرفه‌های سنگینت
سینه‌ام‌ را به درد آورده
مثل گرداب سهمگینی که
رخنه کرده‌ست در دلِ دریا

حالا که عشق پیر و فراموشکار شد
اسم مرا به سادگی از یاد می‌بَرَد...

مردی به این که
عشق ده زن بوده باشی نیست
مردان قدرتمند
تنها یک نفر دارند...

تو عادت داشتی هر شب بگویم: دوستت دارم
یقین دارم که مدت‌هاست می‌خوابیّ و بیداری...
.

در قهوه‌ایِ چشم تو خواندم که محال است
آن‌کس که مرا عاشق خود کرد نباشی!

می‌نشینی در سکوتِ قاب عکس روی میز
مرگِ هر روز اسیرت را تماشا می‌کنی...

یک نفر هست که با بودن او شاد شوم
عشق را با منِ دیوانه هم‌آغوش کند!

گفتی چه خبر؟ گفتم و هرگز نشنیدی
جز دوری ات ای عشق، به قرآن خبری نیست

گفتی چه خبر؟ از تو چه پنهان خبری نیست
در زندگی ام، غیر زمستان خبری نیست

قطب شمال یخ‌زده ،با آن همه غرور
اندازه‌ی نگاه تو بی‌رحم و سرد نیست...

وقتی که چشم لال و زبان، کور و کر شود
زخم آن زمان زبان به سخن باز می‌کند...

پک می‌زند بهمن به بهمن زخم‌هایش را
مثل زمین قرن حاضر، رو به ویرانی‌ست...

بُریدم‌ از همه؛ برگرد تا که زنده شوم
و از تمام جهان سهمِ من تو باشی و بس!

فرهادم! اما چند سالی دیر فهمیدم
افتاده دست دشمنانم قصر شیرینم...

ترک عادت مرضِ سخت و گریبان گیری‌ست
خواستم عشق تو را ترک کنم، باز نشد!