متن تقدیر تلخ

لا به لای درختانی رشد کردیم که
به تبر میگفتن تقدیر
ما هم در سکوت محض،
سکوتی کز رضایت نبود پذیرفتیم
و همین دردی شد،
که زخممان را به عفونت کشاند..!

چرا امــشـب ،شبی دلگیر دارم
چرا دل، بسـته در زنـجیر دارم


نمی دانم چرا تقدیرم این است
چرا بخــتی چنین من پیر دارم

باد می‌آید ز دور و بوی خاکستر مراست
خاکِ خاموشی، گواهِ سوختن‌هایم چراست؟

آسمان از گریه‌های نیمه‌شب لبریز شد
ابر هم، هم‌راز این بغضِ پیاپی، بی‌صداست

هر که رفت از کوچه‌ام، ردّی ز خود جا نگذاشت
خانه‌ام پر بود، اما سهم من تنها خداست

در تماشای غروب افتاده‌ام، بی‌هیچ رنگ...

نگاه دوخته ام به آسمان
اگر قیچی شود
زمینم وزن می گیرد ...

بغضِ دَم کرده یِ اَبرَم
ناشَکیب از تَبِ صَبرَم
شده تقدیرِ من این که؛
بشوم همدمِ جَبرَم

گویی از تقدیر تلخم باخبر بودم ز پیش

مادرم می گفت من مشکل بدنیا آمدم!!

ارس آرامی