متن خانه

بمان
که برگ خانه ام را به خواب داده ای
فندق بهارم را به باد
و رنگ چشمانم را به آب

مرا در آغوش بگیر
که هیچ کجا خانه ی آدم نمی شود

تو را دوست دارم
چون یک خانه‌ی کاهگلی
دورافتاده و کوچک
اما گرم
اما امن...

دلم یک دوست می خواهد که اوقاتی که دلتنگم بگوید خانه را ول کن بگو من کی کجا باشم؟

تمام خانه سکوت و تمام شهر صداست
از این سکوت گریزان، از آن صدا بیزار

عید آمد و ما خانه خود را نتکاندیم

گردی نستردیم و غباری نستاندیم


دیدیم که در کسوت بخت آمده نوروز

از بیدلی او را ز در خانه براندیم

فراموش کردن تو
توهم سرباز خسته ای ست
که خیال می کند
چون جای زخم روی تنش نیست،
سالم به خانه بازگشته است!