متن رضا حدادیان

گیسوی منیژه ی غزل ،در دل چاه
تنها راهِ رهاییِ بیژن شد
رضا حدادیان

صد زخم نگفته در دلم بود، ولی
بادیدنِ تو، زبان من الکن شد
رضا حدادیان

خوشحالی من بزرگ، اندازه ی کوه
اندوه، به قدرِ یک سر سوزن شد
رضا حدادیان

در من جوشید چشمه ی اعجاز و
دریا دریا شرابِ مردافکن شد
رضا حدادیان

وقتی که زمانه با دلم  دشمن شد
آغوشِ چشمِ تو پناه من شد
رضا حدادیان

چشمم
آینه ایست که
حرفی برای گفتن ندارد
جزتو.
رضا حدادیان

خیال تو
شکوفه ایست سپید
در قلبم.
رضا حدادیان

.
تکه ای خورشید
در گلو داشت
لب که می گشود
آواز آفتاب
می پیچید در آسمان.
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۵/۵

چقدر سردشده خانه ی دلت امّا
غمت مباد!برایت زغال خواهم شد.
رضا حدادیان

چقدر سردشده خانه ی دلت امّا
غمت مباد!برایت زغال خواهم شد.
رضا حدادیان

کنار هم بنشینند واژه هایم اگر 
کتاب خاطره ی ماه و سال خواهم شد
رضا حدادیان

عبور می کنم از این منی که مردابیست
شبیه چشمه ی چشمت زلال خواهم شد
رضا حدادیان

به پاسخی لب اگر ترکنی ،گل خورشید!
هزار پنجره باغ سوال خواهم شد
رضا حدادیان

که تا رها شوی از چنگ میله های قفس
برای تو بی تردید، بال خواهم شد
رضا حدادیان

رمیده می شوم و رام می شوم باتو
  غزل غزل به هوایت غزال خواهم شد
رضا حدادیان

 اگر چه از عطش گفتگو پرم،امّا
به یک اشاره چشم تو، لال خواهم شد.
رضا حدادیان

درخت آینه ای بی زوال خواهم شد
پر از شکوفه ی صبح خیال خواهم شد
رضا حدادیان

عقاب
عابریست
درپیاده رو آسمان
که تنهایی اش را
چرخ می زند.
رضاحدادیان

چشمم
آینه ایست که
حرفی برای گفتن ندارد
جزتو.
رضاحدادیان

بایدکه بسپاری به دستِ کولی باد-
-ای تک درخت سوخته! خاکسترت را.
رضا حدادیان

ذهن قفس خالیست از آهنگِ پرواز
لبریز کن از آسمان بال وپرت را!
رضا حدادیان

بردار با دست ِ نسیم  آجر به آجر-
-دیوارهای اَبری دوروبرت را!
رضا حدادیان

ای نوگل روئیده در گلدانِ خورشید
از مستی آیینه پُر کن ،ساغرت را!
رضا حدادیان

بااین زبان سرخ ،ای دل! حتم دارم-
-بر باد خواهی داد آخر سر، سرت را
رضا حدادیان