متن رضا حدادیان

به پاسخی لب اگر ترکنی ،گل خورشید!
هزار پنجره باغ سوال خواهم شد
رضا حدادیان

که تا رها شوی از چنگ میله های قفس
برای تو بی تردید، بال خواهم شد
رضا حدادیان

رمیده می شوم و رام می شوم باتو
  غزل غزل به هوایت غزال خواهم شد
رضا حدادیان

 اگر چه از عطش گفتگو پرم،امّا
به یک اشاره چشم تو، لال خواهم شد.
رضا حدادیان

درخت آینه ای بی زوال خواهم شد
پر از شکوفه ی صبح خیال خواهم شد
رضا حدادیان

عقاب
عابریست
درپیاده رو آسمان
که تنهایی اش را
چرخ می زند.
رضاحدادیان

چشمم
آینه ایست که
حرفی برای گفتن ندارد
جزتو.
رضاحدادیان

بایدکه بسپاری به دستِ کولی باد-
-ای تک درخت سوخته! خاکسترت را.
رضا حدادیان

ذهن قفس خالیست از آهنگِ پرواز
لبریز کن از آسمان بال وپرت را!
رضا حدادیان

بردار با دست ِ نسیم  آجر به آجر-
-دیوارهای اَبری دوروبرت را!
رضا حدادیان

ای نوگل روئیده در گلدانِ خورشید
از مستی آیینه پُر کن ،ساغرت را!
رضا حدادیان

بااین زبان سرخ ،ای دل! حتم دارم-
-بر باد خواهی داد آخر سر، سرت را
رضا حدادیان

بگذار چشمم ماه کامل را ببیند
پنهان مکن در پرده نیم دیگرت را!
رضا حدادیان

تا کی به آتش می کشانی دفترت را؟
گلبرگ های کوچه باغ باورت را
رضا حدادیان

شاخه
شکسته شکسته
با باد حرف می زند.
رضاحدادیان

لب پنجره ی چشمم
تقویمی بی فصل را
ورق می زند
باد.
رضاحدادیان

باد
تا می رسد به گیسوان تو
در دام می افتد.
رضاحدادیان

در هیاهوی امواج
صخره
تنها سکوت میکند
رضا حدادیان

جاده
چمدانش رابست
اما نرفت
دست دلت را خوانده بود
رضا حدادیان

با رفتن ماه
تنها
نبض پنجره بود
که ایستاد.
رضاحدادیان

شاخه
تا سر بر شانه ی باد گذاشت
شکست.
رضاحدادیان

برای گفتن حرفی که در دلم مانده ست
به چشم های زبان بسته ام زبان بدهد
رضا حدادیان

عروس آینه مانند بیست  سالگی ام
دوباره  هدیه به من چهره ی جوان بدهد
رضا حدادیان

چراغِ چشم تو مثل ستاره قطبی
به جاده ی  شب من  راه را نشان بدهد
رضا حدادیان