متن شانه هایت

شانه هایم
عطر موهای تو را می دهند
چه خوب است که نبودنت را
می توان استشمام کرد
تا همواره امید آمدنت
در من نفس بکشد

مجید رفیع زاد

دوستت دارم و
گلدان شانه هایت را
هر روز با بوسه هایم
سیراب می کنم

شانه هایت
اتاق خواب من بود !
چشم هایت چراغ خواب
و نفس هایت
قصه های هر شبم
افسوس
بر روی کاناپه ی تنهایی خود
غم نداشتنت را
در آغوش گرفته ام
اتاق خواب و
چراغ خواب نمی خواهم
نفس هایت را از من نگیر
که هیچ قصه ای برایم...

چتر بهانه بود
چشمان باران زده
شانه هایت را کم داشت...

بوی گندم می دهد
--شانه هایت!
سبب ساز تمام بی خوابی هایم،
خشکسالی دست هایت
از نان انداخت مرا...

شب به خواب من نیاچون غرق باران می شوی
چشم من دریاست با موجش پریشان می شوی
خلوتی دارم پر از احساس سوسن در نسیم
در دلم جمعیت و از من هراسان می شوی
گل برایم می فرستی از تو دوری می کنم
گفته بودی چون پری از من تو...

دیگر آوارگی کافیست!
می خواهم برای همیشه، ساکن شانه هایت شوم .

شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم. دوست دارم
بی تو بودن را برای با تو بودن دوست دارم. دوست دارم...