شعر آرمان پرناک

از دور صدای بوقِ جنگِ دشمن
ماشینِ عروس و بغضِ بی‌هم بودن
«خوشبخت» به رسمِ شکل؛ آن نامرد و
تندیسِ «چگونه باختن» یعنی من ...

شاید او که در صبحِ مهر
در پارک
مانند من
به تابی خالی خیره بود
یا نه،
شاید او که در بارانِ آبان
در پیاده‌رو
چترش به چترم خورد
یا نه،
شاید او که در عصرِ آذر
در تاکسی
هنگام سرودن شعری
کنارم نشست...
نمی‌دانم عشق
در تقویمِ پاییزی
چگونه...

همه جا هستند
دهان‌های مخرّب،
کلماتِ انتحاری...
ملالی نیست!
سرت بر شانه‌ام
سرم بر شانه‌ات
ما برج‌های دوقلو
آغوشِ هم را می‌سازیم...

روز، تاریک
شب، تاریک
کاملاً روشن است؛
جهان در تاریکی‌ست!
از تو چه پنهان،
ما موجودات
کلماتِ شعری هستیم
که خدا از بی‌خوابی
زیرِ چراغِ مطالعه‌اش
چیده است

چگونه غذا از گلو پایین رود
وقتی
گذشته‌ی تلخِ سنگین را بالا می‌آوری؟
با هر قاشقی،
حفره‌ای در ذهن کَندی،
سر از سلولی دیگر درآوردی...

ای زندگی!
سر از دنیای تو درآوردم!
اقرار می‌کنم قاتل، من بودم
که با چاقوی «بودن»
به جانت اُفتادم
اقرار می‌کنم
که پنجره، که کبوتر،...