شعر امروز

آسمان با این همه ابر
ابر با این همه اشک
و چشمه ها… 
با این همه زلالی 
مجال نمی دهند
این همه انعکاس 

تا ببینیم که
خورشید چگونه می سوزد....

...فیروزه سمیعی

ای فانوسِ بهار
به دیده خستگان بنشین
بخوان که آوایت
دور کند بدی ها را
به میانِ ما بیا و
قلب های ما را
به انتهای بیابانِ سردِ اندوهان
به شهرِ سبزِ خداوند
رهنمون گردان

چه نافرجام ایّامی است،

در بهار عاشقی.

تا آمدم دلداده و مجنون چشمانت شوم،

پاییز شد..................
حسن سهرابی

مرا صدا کن و از بیخ بی قرارم کن
رمق به کنده ندارم کمی بهارم کن
بهار نه! به همین زرد قانعم اصلا
بیا و
هر چه دلت خواست فحش بارم کن
به طرز بی سر و پایی به بودنت وصلم
به ابتذال بیانداز و اختیارم کن
بلند من !...

شعری از رُزا جمالی

گوجه سبزی نارس
برایِ چاشنیِ این جهان لازم بود به دنیا بیایم.

وقتی جهان ذره ذره از دست های تو می بُرید
من خانه ی مادرم را گم کرده بودم
و خانه ی تو ... دورتر از این بود.

رزا جمالی

در غیابِ من آسمان خاکستری ست
و ابرها مجروح.
بالشی دوخته است مادرم
برایِ خواب شماها.

رُزا جمالی

صبحدم
وقتی که بادها
در بیشه های دور
چنگ می زنند
گویی نسیم
چون نوازنده ای
به روحِ تو دست می ساید و
با کوبه ای خفیف
نغمه ساز می کند
نَفَس را مجالِ برآمدن نمی ماند و
روح با نسیم
تا بیشه های دور
پرواز می کند

مریم رضایی

درونِ من زنی ست
نمی پراکند غبار
ندارد او سرِ ستیز و
هیچ گلایه ای ز کس
تمامِ سال
کنارِ میز، زیرِ یک چراغ
می نویسد او ز عشق ...

خورشید چون گُلِ سرخی دمید و
ماه چون کبوتری سپید گریخت
آفتاب به درّه خیمه برافراشت و
شب دوباره بر همه چیز پرده کشید
نسیم در رایحه ی گُل ها پیچید و
سایه ها در خواب های طلایی
پراکنده شدند
همچون پرندگانی که
در میانِ شاخ و برگِ درختان
سُرور...

تو میوه ی بهی
در انتهای شاخه ای
به تاجِ آن درخت
که دستِ میوه چین نمی رسد به تو
تو زنبقی به صخره ای
که زیرِ پای آن شبان و آن رمه
لگد نمی شوی
تو تاکی و با بهار پیچ و تاب می خوری
به سمتِ روشنِ ستاره...