گفتی که با تو دلم/ لبریزِ عاطفه اَست/ بودن، کنارِ دلت/ جانخیزِ عاطفه اَست/ از خاطرم نرود/ حرفی که گفته ای و/ گلهای سرخِ جنون/ بر میزِ عاطفه اَست زهرا حکیمی بافقی بندی از یک چهارپاره
آفتاب گندمین، نقاش زیبای نسیم صبح شد، آبی بکش تن پوش این جالیز را قند در پهلوی چای و نان هم آغوشِ غزل طرح لبخندی بزن، کامل بکن این میز را
من می‌دانم که اندوه من برابر است با اندوه سواری که صدای سم اسبش را با صدای خرد شدن آهسته برگ‌ها اشتباه می‌کند با شب بویی که تاریکی خود را از دست می‌دهد با نارنجی که تنها بر میز است ...
گفتی میز را بچین / می آیم / چقدر برف نشسته روی صندلی
گفتی میز را بچین/می آیم/چقدر برف نشسته روی صندلی
مات شدم از رفتنت .هیچ میز شطرنجی هم در میان نبود. این وسط یک دل بود که دیگر نیست
