متن صندلی

قطار
خاموش است
دره‌ای از آهنِ فراموشی
در سالنی
که دیوارهایش
با نفسِ مردگان نفس می‌کشند

مردی
نشسته
بر صندلیِ بی‌خاطره
با چشمانی
که پاییز را
مثل یک زخمِ کهنه
در خود پنهان کرده‌اند

بغضش
نه صدا دارد
نه اشک
فقط
در گلویش
قطره‌قطره
برف می‌بارد

و قطار
نمی‌رود
نمی‌ماند...

شرح حالم را
تنها آن صندلی خاموش می‌داند
که سال هاست جز گرد غبار
کسی برآن ننشسته

دنیای من
پر از صندلی های خالیست
که هر کدام
آواز دلتنگی خودش را می خواند

فیروزه سمیعی

تو نباشی؛ چرا دو تا صندلی؟!
تو نباشی؛ چرا دو تا پنجره؟!
تو نباشی؛ مثل این است که وارد بهشت شوی؛خدا رفته باشد...

چشمی به تخت و بخت ندارم مرا بس است
یک صندلی برای نشستن کنار تو

رفتم بانک رو دسته صندلی نوشته بود :
وقتی زلزله اومد پشت صندلی رو نگاه کنید!
پشت صندلی رو نگاه کردم نوشته بود الان نه خره وقتی زلزله اومد!

تو نباشی؛ چرا دو صندلی؟!
تو نباشی؛ چرا دو پنجره؛ دو تخت؟!....
تو نباشی؛ مثل این است که
وارد بهشت شوی؛
خدا رفته باشد...!

گفتی میز را بچین / می آیم / چقدر برف نشسته روی صندلی

گفتی میز را بچین/می آیم/چقدر برف نشسته روی صندلی

چشمی به تخت و بخت ندارم مرا بس است یک صندلی برای نشستن کنار تو...