اشعار هادی نجاری

عمریست که من سوخته ام واهمه ای نیست

ما را به جهنم ببر اصلاً به جهنم


هادی نجاری

من به دستِ چشم تو

پابندِ این عشق شدم


هادی نجاری

چشم تو شیطان اگر باشد، ولی

در خیال من خدایی می کند


هادی نجاری

رفته ای از بَرَم و از دل من بی خبری

آه این خاطره ی لعنتی ات پیرم کرد


هادی نجاری

ردپای نفست ماند و نفس گیرم کرد
لشکر خاطره ات آه که تسخیرم کرد

مثل تو هیچ کسی در دل من جای نداشت
جُز تو این عشق مرا از همه کس سیرم کرد

آسمان غم تو شوق پریدن راکشت
بال پرواز مرا بست و به زنجیرم کرد

مثل پاییز منم...

مهرت به جانم هست در دل خاطرت جاوید

با من اگرچه عاقبت نامهربانی شد

هادی نجاری

مثل بیماری که دکترها جوابش کرده اند

هیچ درمانی برای عشق لاکردار نیست

هادی نجاری

بین من و چشمان تو در دل تبانی شد

دنیای من درگیر یک جنگ جهانی شد

هادی نجاری

غیر تو نیست و مهرت به دلم هست هنوز
نکشیدم من از عشقت به خدا دست هنوز

گرچه در ظلمت شبهای فراق است تنم
آسمان دل من، ماه پرست است هنوز

شهرها گشتم و صد کوی و خیابان دیدم
چشم من مانده در آن کوچه ی بن بست هنوز

نتوانستم...

گرچه بد کرد و مرا کُشت به نامهری خویش
غیر او نیست و مهرش به دلم هست هنوز

هادی نجاری

بی طواف و بی تَمتُّع، عاشق دلداده را

عشقِ لامذهب به رسمِ عشق، قربانی کند

هادی نجاری

در جوانی پیر بودن، ای خدا درد بدی است
خسته از تزویر بودن، ای خدا درد بدی است

غرق در تاریکی شبهای ظلمت باشی و
از ستاره سیر بودن، ای خدا درد بدی است

شوق پروازت به سر باشد ولی بی بال و پر
در قفس زنجیر بودن، ای خدا...

غزلِ چشم تو شد باعث شیدایی من

چه غریبانه از این خاطره شاعر شده ام

هادی نجاری

اذا زلزالت از عشق و

امان از دست چشمانت


هادی نجاری

تقصیر چشمان تو شد این بی قراری

این اتفاق ای کاش هرگز رخ نمی داد


هادی نجاری

تو زیباترین اشتباه منی
ترا می پرستم اگرچه خطاست

گناه است اگر دل سپردن به عشق
به جان می خرم آتشی که رواست

ترا دیدم و دیده ام خون گریست
دلم غرق و جان بر غمت مبتلاست

خبر دارم از آتشِ عشق و آه
بسوزان که دل شعله ی ماجراست...

تو جهانِ منی و آه که دنیای تو کیست!

همه کابوس من این است که رؤیای تو کیست


هادی نجاری

خاطره درد قشنگی ست که با یاد کسی




تا نفس هست پریشان شوی و دل بتپد

مثال شهریارم من از عشقت سینه سوزان است

چه حاصل که در این بازی وفایی از ثریا نیست

هادی نجاری

من هوا می خواهم

این زمین کُشت مرا


هادی نجاری

عمریست دلم در طلبت آه دوان است
درکوچه ی یادت همه شب پرسه زنان است

شهر دل من پر شده از عطر هوایت
یادت همه جا چون نفسم در جریان است

با حال و هوای تو نفس می کشم آری
در سینه ی من خاطر تو در ضربان است

من...

آرزویم همه این بوده که یک شب تا صبح
یک دل سیر به چشمان تو من زل بزنم

خیره در مردمک چشم غزالت شوم و
در تب خواهش بوسیدن تو جان بکنم

پنجه در زلف پریشان و کمندت بکشم
و تو نزدیک کنی فاصله را تا بدنم

سرِ مجنون مرا...

گرچه دور از منی ای از همه نزدیک ترین

عشق این است که با خاطره ها یاد همیم

دلتنگ توأم یار دل آزار، کجایی؟!
مجنون شده ام مرهم بیمار،کجایی

در دام توأم تاکه نفس میکشم انگار
از تو شده ام در تو گرفتار کجایی

ایوان دلم خیره به ماهت شده شبها
مهتاب شبم، مونس و غمخوار، کجایی

فکری که به حال من بیچاره نکردی
یادت شده بر سینه...