متن اشعار سید هادی محمدی

سالهاست قاتل اردوگاهی شده ام

که آواره ترین لحظه های درد را به صلّابه کشیده

طوفانِ طراق

طپانچه ی تپانچه های طاق باز را از طمطراق انداخته

کلاغ ها

آبی

خیس

لیز

هیز

شاید هم صابونی اند

خروش خروس

مُشتی جوجه ی پاییز ندیده را کنار قابِ برفکی ، پیچ...

ساعت‌ها
از دیوار، فرو ریختند
با لکنت
با غبار


ذراتِ سرطانی زمان،
در ریه‌های شهر نفس‌تنگی آوردند

پل‌ها،
بی‌صدا، از هم گسستند


دیگر هیچ دستی
عرض رودخانه را نمی‌فهمد


تلاطمِ آب‌های مرده
رمه ها را رمانده


آینه‌ها
تصویرِ جویده را
بر چشم های قرمز تف کرده اند


در هندسه‌ی هرزه...

بی سرانجام روی بالشِ خیس
تبرِ درد کودتا می‌کرد
همه جای اتاق خونی بود
انتهای مرا جُدا می‌کرد

چشم های همیشه بارانی
رویِ کاشی شبانه سُر می‌خورد
تَهِ دنیای باورِ مرطوب
نبضِ عکسِ ‌جنایتی می مُرد

بین دندانه های فُرمالین
لبِ آغشته ی دُعا جان داد
بعد این، روزگار خواهد...

شهر، یک حنجره‌ی بزرگ
کوچه، تارِ صوتیِ لرزان
مردمان، نت‌های سرگردان

صبح که می‌شود
دهان‌ها
زودتر باز می‌شوند
انگار کلماتِ از خواب بیدار شده
عجله دارند
تا روی آسفالت کش و قوس بیایند

شنیدی؟
دیدی؟
گفتند که…

منقار های پنیری
سرمست از این همه واژه
زیر درخت آلبالو
دستمال سفره...

دیوانگیِ شعرِ مرا از بر کن

بی مایه ترین شاعرکان را خَر کن

هرگاه به صفحه ی دلم می آیی

قلّاده بگیر و بی صدا عَرعَر کن

در امتداد یک ریل متروک

جایی که هیچ قطاری از ما عبور نمی‌کند

فریم به فریمِ عشق

در یک صفحه ی نمایش شکسته

رقصِ تاک تیک می‌کند

زمان، یک گلیفِ خالیست

در فونتی که دیگر پشتیبانی نمی‌شود

تو، یک الگوریتمِ پیچیده

تَهِ آمار پلاسیده

من

"دستورِ پرش"ی که هرگز اجرا...

کمی مَرام چَرخ کُن
برای ابتکار های رفتنت
که قلبِ لَنگ پایِ من
نمیرد از اذانِ لَخته لخته ی
هَوار های رفتنت


کمی سُکوت جور کن
در اوج انتقام اُمّتِ بهانه ها
فقط نگاه کن که خوش نشسته ای
میان اولین عیادت از گلوله و کمانه ها


کمی یَواش تر...

چشم‌ها

حفره هایی رو به دنیای خط خطی اند

وکلمه‌ها

پرندگان مهاجری را

در آسمان ذهنشان گم کرده اند

وَ روی دیوارِ ناخوانده‌ی زندگی

با مغزهایی لرزان

نقشِ غریبه‌یِ ناگفته‌ها را

با دندانِ بی اعتمادی می جوند

سکوت

ترجمانِ بی‌صدایِ فریادشان شده

حروف در آینه‌یِ ابهام

کدامین ( سی -...

گِره زدم غزلم را شبی به پای ردیف
فقط به یاد تو بوده سَر و صدای ردیف

شبیه کودکِ ترسو دخیل روسری ات
گرفته فاصله را دستِ ادعای ردیف

برای محوِ فراموشیِ جهازِ جنون
بیا دوباره رفو کن جناغِ نایِ ردیف

پناهِ خاطره در خاکریزِ افکارم
دریده قافیه ها را...

یک عمر دلم معتکفِ کرببلا ست

در سینه فقط پرچمِ سرخِ مولا ست

سوگند به ضَجّه ها و اشکِ فُطرُس

هر روزِ زمین تلاوتِ عاشوراست

در سیناپس های توو در تووی خیال

پژواکِ گام‌هایت

رقصِ جنون‌آمیزِ ذراتِ کوانتومی‌ست

عشقِ ما، نه خطی، نه دایره

تلاقی انتگرالِ بی‌نهایتِ احتمالات

در گستره‌ی مه‌آلودِ عدم است

بریل تنم را که لمس کنی

تب ام آتش می‌گیرد

پلک می‌زنی، الگوریتمِ نویی متولد می‌شود

پر از کُدهای حسِ نابِ تو...

در چلّه ی تو هِلال روحم صَفر است

نامم به پسر خواندگی ات مفتخر است

پایِ نفسم تنگ شده یا مَولا

پیچیده ترین نُسخه ی حالم سَفر است

قسم به خدای غم و دلهره
من از بی تو بودن جهانم پُره
شبیه زنی پشت سیم سکوت
که از بوق اشغال هم دلخوره

من و لای خط لبت چال کن
بگیر و بچرخون و بالا بیار
بچسبون قلّابتو رو تنم
غریب و زمین خورده تنها نذار

بیا جشن بارون...

دردِ من چکّه چکّه می‌ریزد
لایِ زخمِ عمیقِ افکارم
با هیاهوی ساعتِ تَب دار
می پرد چُرتِ سردِ خودکارم

واق واقِ حُبابِ مهتابی
روی سقفِ اتاق دلگیر است
شاعری که حصار می بافد
از دهانِ بهانه ها سیر است

از تنِ واژه ی کَپَک خورده
شعری از انتظار می دوشم...

در این لاشه زار

که قلبش از آسفالتِ داغ تلو تلو می‌خورد

و رگ‌هایش، بزرگراه‌هایی پر از ماشین های مشدی ممدلی است

ما می‌دویم

پا به پای سایه‌هایمان

در تعقیبِ چیزی که هرگز نمی‌رسد

باورهای سیمانی

چغاله ی ذهنمان

و پنجره‌ها

قاب‌های شُل از نگاه‌های شَل اند

هر کداممان جزیره‌ای...

وقتی که برای مشقِ تو دست زدند

با جیغِ ریا تَبر تَبر دست زدند

جای رُخِ اسب و مهره ی شاه و وزیر

بزغاله ترین پیاده را دست زدند

بگیر دستِ مرا تا دهانِ باد بِبر
لباسِ قافیه ها را دریده ام هرشب
به خود بپیچ کرانِ گناهِ آدم را
حنایِ هاله ی حوّا، شناسنامه ی تب

کمینِ حادثه هایم هنوز سمتِ تو و
صدایِ بویِ تنت دورِ گردنم جاری
من از کجایِ وصالت شروع کنم بانو
که پشت...

و سالها در انتظار آدمم

همیشه ناله های جشنواره ی دمادمم

رواق صحن طعنه های بی امان

میان عَرعَر و هَوار بی نشان

برای دفعِ آخرین تَرانه های بی تبار

و دُک

تُرانه های تار و مار

صدای کَف ترانِ پیرزن

نگاه پَس زنانِ گورکن

چه لکنتی گرفته انتهای درد...

باز هم خواهم گفت

که از آوار ترین قرقره ی بی مادر

کَنَفِ درد ،چرا در وسط پیله ی ما تابیده

وچه بی رحمانه

تار و پود تنه ی شب گوها

در سکوتی ابدی مثلِ خدا خوابیده

باز هم خواهم گفت

که دراعماق رَجِ گندمزار

دست هاشور هبوط

روی هر...

وقتی که


من به دُنبالِ تو بودم نگران وقتی که
تو در آغوش لبالب، هیجان  وقتی که


قَد فروخورده ام از این همه سرگردانی
در رکوعی به تماشای کَمان،  وقتی که


پاره های بَدَنم رو به غَمت می رقصند
وای، اَز پنجه ی جادویِ تکان، وقتی که


ثانیه از سَرِ...