متن خاطره پدر

پدر

در سایه‌ی خاطره‌ها،
تو، بلندای کوه، در منی —
صدای چکش بر سنگِ بودنم.

رفتنت،
نه پایانِ تو بود،
که آغازِ باران بر بام دلم شد.

بوی خاک پس از باران،
صدای کفش‌ها در راه‌پله،
نور کجِ عصر بر قاب قدیمی —
همه هنوز،
تو را زمزمه می‌کنند.

پدر،...

پدر.....
درختِ من، به خوابِ خاک افتاده‌ای
بی‌برگ و بی‌صدا، ولی پر از آوازِ گذشته...

ریشه‌هایت هنوز در تپشِ خاک‌اند
و سایه‌ات روی خاطراتم کشیده شده است.

نامت را باد می‌خواند از گوشه‌های کوچه
و من هنوز با صدای تو دعا می‌کنم، بی‌آنکه لب باز کنم.

خاموش شدی، اما چراغِ...

رفتی، ولی هنوز نفس‌هایت اینجاست
در نبضِ عصر، در صدای برگ‌هاست

خاکِ دستانت هنوز بوی مهر می‌دهد
و نگاهت در آیینه‌ی شب پیداست

در نبودت، به هر سو که نظر کردم
نامت در نبضِ اشیاء پیدا بود و پیداست

هر سپیده، تویی که طلوع می‌کنی
در خیالِ من، آفتابِ بی‌فانوس...

روزی پدرم دستم را فشرد و گفت: «مرد باید محکم باشد.»
اما هیچ‌وقت نگفت وقتی خودش نباشد، این محکم بودن چه دردی دارد.

رفتی
و
دنیام شده؛
متروکه ای بی سَرنشین.
به یاد پدرم🖤

پدرم..
بوی نان  می داد
و دستانش  مزرعه ای
که گندم
از بازوهایش بالا می رفت

اما حالا
کلاغی روی چین های صورتش
نوک می زند،
بوی نان  را از دستهایش می پرانَد
ببین....
مشت پدر
پر از  آرزوی خرده های نانی است
که  کلاغ پنیرش را دزدیده است...