شعر پدر

پدر، با تو رفتم به دشوارها
شکستم به لبخند، دیوارها

به هر راه سخت و به هر قله‌ای
تو بودی چراغم در انکارها

به شانه‌ات تکیه زدم بی‌گمان
گذشتم ز طوفان و از خارها

چه شیرین که با تو توانسته‌ام
بگویم ز جانم، ز اسرارها

میان جهان از همه بی‌خبر...

پدرم..
بوی نان  می داد
و دستانش  مزرعه ای
که گندم
از بازوهایش بالا می رفت

اما حالا
کلاغی روی چین های صورتش
نوک می زند،
بوی نان  را از دستهایش می پرانَد
ببین....
مشت پدر
پر از  آرزوی خرده های نانی است
که  کلاغ پنیرش را دزدیده است...

هر روز موهای سپیدش بیشتر می شد
با چین پیشانی پدر هی پیر تر میشد

دریاچه ای پشت نگاهش داشت؛ با هر غم
چشمان کم سویش همیشه پر گهر می شد



وقتی پُر از قَد قامَتش میشد دهان صبح
از اشک چشمش گونه ی سجاده تر می شد

هر روز...

تا سایه ای چون تو مرا بالای سر باشد
زیر سرِ شب های من باید سحر باشد

من با تو فهمیدم به جمعیت نیازی نیست
گاهی جهانت می تواند یک نفر باشد

از هیچ طوفانی در این عالم ندارم باک
کوهی شبیه تو پناه من اگر باشد

کم کرده ای...

پدرم تا دقیقه ی آخر
مثل یک کوه تکیه گاهم بود
رودی از عشق در دلش جاری
تاجِ سر بود و پادشاهم بود

در کلامش خلوص پیدا بود
همّتش کوه را تکان می داد
از نگاهش بهار می رویید
تا نَفَس داشت بوی نان می داد

مهربان، بی ریا و...