شعر پدر

پدر

در سایه‌ی خاطره‌ها،
تو، بلندای کوه، در منی —
صدای چکش بر سنگِ بودنم.

رفتنت،
نه پایانِ تو بود،
که آغازِ باران بر بام دلم شد.

بوی خاک پس از باران،
صدای کفش‌ها در راه‌پله،
نور کجِ عصر بر قاب قدیمی —
همه هنوز،
تو را زمزمه می‌کنند.

پدر،...

پدر.....
درختِ من، به خوابِ خاک افتاده‌ای
بی‌برگ و بی‌صدا، ولی پر از آوازِ گذشته...

ریشه‌هایت هنوز در تپشِ خاک‌اند
و سایه‌ات روی خاطراتم کشیده شده است.

نامت را باد می‌خواند از گوشه‌های کوچه
و من هنوز با صدای تو دعا می‌کنم، بی‌آنکه لب باز کنم.

خاموش شدی، اما چراغِ...

ای پدر، ای سایه‌ی آرام جان
رفتی و ماند از تو یادِ جاودان

چون چراغی در شبِ تارم شدی
روشنی در خانه‌ی بی‌هم‌زبان

دست تو بویِ امید و مهر داشت
چشم تو آیینه‌ی روزِ نهان

بر دلم هر شب گذر داری هنوز
با نسیم خاطراتِ بی‌کران

خنده‌ات، تسکینِ هر اندوه...

رفتی، ولی هنوز نفس‌هایت اینجاست
در نبضِ عصر، در صدای برگ‌هاست

خاکِ دستانت هنوز بوی مهر می‌دهد
و نگاهت در آیینه‌ی شب پیداست

در نبودت، به هر سو که نظر کردم
نامت در نبضِ اشیاء پیدا بود و پیداست

هر سپیده، تویی که طلوع می‌کنی
در خیالِ من، آفتابِ بی‌فانوس...

پدرم…
رفتی، اما هنوز
صدای نفس‌هایت در حاشیه‌ی شب می‌پیچد،
مانند بادی که پنجره را آهسته می‌لرزاند.

تو خورشیدی بودی
که گرمایت در خاطراتم باقی‌ست
حتی حالا که زمستان در دلِ جهان جاری‌ست.

دست‌هایت
نسیمی بودند در باغ خالی
برگ‌ها را نمی‌چیدی
اما زندگی را در خاک می‌کاشتی.

ای چراغِ...

دردِ من؛ دردِ صبوری
لحظه ها؛ یک سالِ نوری
گفته بودی با تواَم اما؛
رفتی و
فرسنگ هااا
دوری.
برایِ پدرم🖤

و از شهری که بی مِهر است
(سَر) در آخر، کوچ کردی تو
(از دفترِ بابا)
به یادِ پدرم🖤

پدر، با تو رفتم به دشوارها
شکستم به لبخند، دیوارها

به هر راه سخت و به هر قله‌ای
تو بودی چراغم در انکارها

به شانه‌ات تکیه زدم بی‌گمان
گذشتم ز طوفان و از خارها

چه شیرین که با تو توانسته‌ام
بگویم ز جانم، ز اسرارها

میان جهان از همه بی‌خبر...

پدرم..
بوی نان  می داد
و دستانش  مزرعه ای
که گندم
از بازوهایش بالا می رفت

اما حالا
کلاغی روی چین های صورتش
نوک می زند،
بوی نان  را از دستهایش می پرانَد
ببین....
مشت پدر
پر از  آرزوی خرده های نانی است
که  کلاغ پنیرش را دزدیده است...

هر روز موهای سپیدش بیشتر می شد
با چین پیشانی پدر هی پیر تر میشد

دریاچه ای پشت نگاهش داشت؛ با هر غم
چشمان کم سویش همیشه پر گهر می شد



وقتی پُر از قَد قامَتش میشد دهان صبح
از اشک چشمش گونه ی سجاده تر می شد

هر روز...

تا سایه ای چون تو مرا بالای سر باشد
زیر سرِ شب های من باید سحر باشد

من با تو فهمیدم به جمعیت نیازی نیست
گاهی جهانت می تواند یک نفر باشد

از هیچ طوفانی در این عالم ندارم باک
کوهی شبیه تو پناه من اگر باشد

کم کرده ای...

پدرم تا دقیقه ی آخر
مثل یک کوه تکیه گاهم بود
رودی از عشق در دلش جاری
تاجِ سر بود و پادشاهم بود

در کلامش خلوص پیدا بود
همّتش کوه را تکان می داد
از نگاهش بهار می رویید
تا نَفَس داشت بوی نان می داد

مهربان، بی ریا و...