یک بار هبوط... و چند دانه... و پروازی برای همیشه! این است راز پرنده ی زندگی.
عشق دلتنگی، یک دانه است، وقتی در خاک وجود در سیاهی، پنهان است ،اما گاهی با آهی از دل خاک سر بر می دارد وناخودآگاه به دنبال مهر رخشانت می گردد کاش تو خورشید باشی ومن آفتاب گردان، پس مرا به دور سرت بگردان تا بلا گردان چشمان غزالی ات...
قلب ، خاک خوبی دارد در برابر هر دانه که در آن بنشانی هزار دانه پس می دهد اگر ذره ای نفرت کاشتی خروارها نفرت درو خواهی کرد و اگر دانه ای از محبت نشاندی خرمن ها بر خواهی داشت
ولش کن آدمیت را، دلم پرواز می خواهد اگر کفتر شوم، گاهی برایم دانه می پاشی؟
ما را دفن کردن ندانستن ما دانه ایم
سیل/بند پاره شد/دانه دانه تسبیح
تو را می جویم پرنده ای به دنبال دانه در میدان مین
همانطور که در درون هر دانه یک گل زندگی می‌کند ، درون هر یک از ما نیرویی برای دست‌یابی به یک زندگی شگفت‌انگیز وجود دارد
در این روزهای برفی آیا برای گنجشکان دانه ای ریخته ای ؟ پرنده دل من نیز ، دیر زمانیست که در برف گیر افتاده . . .
دانه دانه شد شب/هندوانه افتاد/یلدا شکست
من اناری می کنم دانه...به دل می گویم خوب بود این مردم / دانه های دلشان پیدا بود! می پرد در چشمم آب انار... اشک می ریزم... مادرم می خندد...
