متن سحر غزانی

در صدایش سِحرِ عجیبی نهفته بود

وقتی می گفت دوستت دارم
روح از مرز های تنم عبور میکرد
و به گل های پیراهنم
جان می بخشید

چشمانش ...
دریچه های قهوه ای روشنی که
ورودگاه سرزمین ابدی من بود
جایی که روحم را در آن حبس کرده بودند

تن هایمان در ترافیک تقدیر گیر کرده است
اما بال خیالمان را که نچیده اند !
محبوب من
بیا قبل از کوچ رویا یک بار دیگر در آغوشِ سحر
خورشید را بیدار کنیم و
روشنی را به تماشا بنشینیم
بیا تا بیداری خواب است
برای ساعتی جهان را فراموش کنیم...

حتی راه رفتن در خیابانی که
بدانم قدم های تورا حمل کرده
برای قلبم تسکین است

کاش دکمه دوم پیراهنش بودم
همان قدر به قلبش نزدیک.. .

.
.
.
.
.
.
.سحر غزانی

در یکی از نامه هایش نوشته بود :
دوست داشتن را از خدا یاد بگیر
هوا که سرد میشود
پیراهنی از جنس خورشید
برای زمینش می بافد





سحر غزانی

برای در آغوش کشیدنت
شهر را به تن کردم
در کدام خانه ی پیراهنم نفس میکشی؟!

سحر غزانی

کجا رفتی
این بار از کدام کوچه سراغِ قدم هایت را بگیرم؟

سحر غزانی

سندرمِ زبونِ بی قرار

من یه رفیق ِ نویسنده دارم که عاشقانه های خیلی قشنگی مینویسه
دیروز که پست گذاشته بود زیرِ پستش نوشته بود
بخدا به پیر به پیغمبر این نوشته ها بی مخاطبه  و من عاشق نشدم😐


خب عزیز من چرا باید بیای اصلا برای هر کسی توضیح...

چشم هایمان را با عشق های دروغیشان کور میکنند و
گوش هایمان را کر!
این آدم ها به تازگی عادت کرده اند ،برای پنهان کردن عیب هایشان عاشقمان میکنند...

بیشتر دوست میداشتم آدمی باشم با شرایطی استثنایی
آنقدر استثنایی که بتوانم در ماه زندگی کنم
و مردم هر از گاهی مرا با تلسکوپ ببیند و من هم برایشان دست تکان دهم
فکر میکنی از آن فاصله  غمِ دلتنگیِ من برای تورا میتوانند از چشم هایم بخوانند؟!
اگر اینجا بودی...

در دلم چنان اندوه انبوه شده است
 که اگر آنها را روی هم بگذارم
کوهی میشود بلند
 و شاید افسردگی،
تنها کسی باشد که بتواند این قله را فتح کند...

سحرغزانی

به یه جایی رسیدیم که وقتی تلفن زنگ میزنه
تن هممون میلرزه که مبادا خبر فوت یا بیماریِ کسی رو بخوان بدن
جرئت نداریم تلوزیونو روشن کنیم که یوقت نگن یه بلای جدیدِ دیگه داره سرمون میاد
قبلنا وقتی دلم میگرفت میرفتم قدم میزدم
اما الان به سرِ کوچه نرسیده...

ما ساعت ها باهم حرف میزدیم
بی آنکه صدای همدیگر را بشنویم
و هر بار  \ فاصله \   از این قدرتِ ما تعجب میکرد...

سحر غزانی

سرت را بر جایی از تنم بگذار
که قبلِ رفتنِ تو
در آن قلبی بود به وسعتِ دریا
سرت را بگذار تا بشنوی
این حفره ی خالی با دیدنِ تو
هنوز هم میتپد...

از رستورانِ آسمان سالادِ ستاره سفارش دادم  برای تاریکی هایم...
پرنده ای با لباس آبی آوازِ پرواز مینوازد
وکبوترانِ کور با حسرت کُر میخوانند

ماهِ عبوس مدام با خورشید تماس میگیرد که چرا دیر کرده است!

میدانی...
زمان هایی که نیستی شب در آسمان قد میکشد و نور در ترافیکِ...