متن سهراب سپهری

و خدایی که در این نزدیکی است

لای این شب بوها، پای آن کاج بلند...

دیوار حاشا بلند ست
سهراب !
نسیم هم بتراود
نم پس نمی دهد

چه هوایی ؛ چه طلوعی ؛ جانم ...

باید امروز حواسم باشد

که اگر قاصدکی را دیدم

آرزوهایم را، بدهم تا برساند به خدا ...

پیله ات را بگشا
تو به اندازه پروانه شدن زیبایی

۱۵ مهر زادروز سهراب سپهری گرامی باد

و عشق
صدای فاصله هاست.
صدای فاصله هایی که
غرق ابهامند
نه ،
صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند
و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر.
همیشه عاشق تنهاست.
پانزده مهر ماه زادروز سهراب سپهری
گرامی باد

سهراب سپهری از نگاه غلامحسین ساعدی:

«خیلی آدم غریبی بود. عجیب چند چیز را دوست داشت: یکی خاک بود، یکی پیدا کردن رنگ... آدم حرّاف صامتی بود. هزاران کار کرد، ولی آدمی بود که هیچ وقت خودشو مطرح نمی کرد. و این آدم، یک دفعه می رفت اطراف کاشون و...

شاعر زیبا سخن میگه تا شقایق هست زندگی باید کرد

اما میشه برداشت کرد که اگر شقایقی نیست زندگی نباید کرد

دل ما سبز بود به خزان رسید میوه نداد باغ زندگی من

من از نوشتن می ترسم . با ترس به زیبایی و هنر نزدیک می شوم .

نه تو می مانی و نه اندوه ،
و نه هیچ یک از مردم این آبادی!
به حبابِ نگران لب یک رود قسم،
و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،!
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند،
لحظه ها عریانند. به تن لحظه خود،...

هر کجا هستم٬باشم

آسمان مال من است

پنجره٬ فکر٬ هوا ٬عشق

زمین مال من است

چشمها را باید شست

جور دیگر باید دید

چترها را باید بست

زیر باران باید رفت

“سهراب سپهری“

*شبتون بخیر *

شب سردی است و من افسرده
راه دوری است و پایی خسته
تیرکی هست و چراغی مرده
(سهراب سپهری)

جهان آلوده خواب است !!
(سهراب سپهری)

زندگی موسیقی گنجشک هاست
زندگی باغ تماشای خداست...
زندگی یعنی همین
پروازها، صبح ها،
لبخندها، آوازها...

پدرم دفتر شعری آورد
تکیه بر پشتی داد
شعر زیبایی خواند
و مرا برد به آرامش زیبای یقین
زندگی شاید شعر پدرم بود که خواند

شاخه ها پژمرده است
سنگ ها افسرده است
رود می نالد
جغد می خواند
غم بیاویخته با رنگ غروب
می تراود ز لبم قصه سرد:
دلم افسرده در این تنگ غروب.

گاه گاهی قفسی می سازم
با رنگ ، می فروشم به شما
تا به آواز شقایق که در آن زندانی است
دل تنهایی تان تازه شود.
چه خیالی، چه خیالی، ...
می دانم
پرده ام بی جان است.
خوب می دانم ،
حوض نقاشی من بی ماهی است...

دچار باید بود
و گرنه زمزمه یِ حیرت میان دو حرف
حرام خواهد شد
و عشق
سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست
و عشق
صدای فاصله هاست
صدای فاصله هایی که
غرق ابهامند.

باید امروز حواسم باشد
که اگر قاصدکی را دیدم ،
آرزوهایم را
بدهم تا برساند به خدا ،
به خدایی که خودم میدانم ،
نه خدایی که برایم از خشم ،
نه خدایی که برایم از قهر،
نه خدایی که برایم ز غضب ساخته اند .
به خدایی که خودم...

مثل کبریت کشیدن در باد
زندگی دشوار است
من خلاف جهت آب شنا کردن را
مثل یک معجزه باور دارم
آخرین دانه کبریتم را
میکشم در این باد
هرچه باداباد

پناهم بده تنها مرز آشنا
پناهم بده...

من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه، از پل، از رود، از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست...

از من تا من ، تو گسترده ای..!

یادت جهان را پر غم می کند...

در دوردست خودم،تنها نشسته ام....