متن آلوده

باید از خواب و خیالت کمی آسوده شوم

غرق این زندگی خاکی و آلوده شوم

آنقدر جامه دوری به تن آراسته ای

حال باید به لباس غمم آموده شوم

من که دانم که دگر وصل تو حاصل نشود

وقت آن است که از هِجر تو فرسوده شوم

روز ها فکر...

حتی همین تهرانِ تا تجریش آلوده
عاشق که باشی آسمان محشری دارد...

جهان آلوده خواب است !!
(سهراب سپهری)

من

به هوایِ نفس هایت آلوده ام ...

والدین از خود می پرسند که چرا رودها زهرآگین هستند، در حالیکه خود آن ها چشمه را به سم آلوده کرده اند.

هر چیزی که به التماس آلوده باشه رو نمیخوام حتی زندگی

تب دارم در عشق تو ذوب است تنم
از بغض تو پر شده گلو و دهنم
در قلب تو می شوم قرنطینه که من
آلوده به ویروس < تو را خواستنم >

من اینجا ریشه در خاکم.
من اینجا عاشقِ این خاکِ اگر آلوده یا پاکم.
من اینجا تا نفس باقی ست می مانم.
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم!
امیدِ روشنایی گر چه در این تیره گی ها نیست،
من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه می رانم....

تهران پر شده است از نفس های تو
چطور دلشان می آید
بگویند هوایش آلوده است ...؟

۵شنبه است

ثانیه‌هایمان‌بوی دلتنگیمیدهد

چه مهمانان ساکتی

هستند رفتگان

نه بدستی

ظرفی آلوده میکنند

نه به حرفی دلی را

تنها به فاتحه قانعند

هر چه از دست میرود
بگذار برود
چیزی که با التماس آلوده باشد نمی خواهم/هر چیز باشد
حتی زندگی

هوای پنج شنبه ها
همیشه
آلوده ی جای خالی خیلی هاست...

چه میهمانان بی دردسری هستند
مردگان
نه به دستی ظرفی را چرک می کنند
نه به حرفی دلی را آلوده
تنها به شمعی قانعند
و اندکی سکوت