با لبخندی از خواب برمی خیزم و به آغوش خاک این روز را می پیچم با هر نفسی روحم پر می شود از زندگی صبحت را خوش بخت می خوانم ای آفتابی که مرا بیدار می کنی
از مهتابی خانه من تا آفتابی خانه تو یک دست فاصله ست دستت را دراز کن تا مهتابی آفتابی شود
بالاخره یک صبح بیدار می شویم و می بینیم که برف باریده... یک برف ساکت و آرام همه جا را یک سکوت سفید فرا گرفته و دیگر نه خبری از خون و خون ریزی خواهد بود، نه صدای مسلسل، نه صدای زوزه ی گرگ ها ... بالاخره یک روز صبح...
با چشم هایت حرف دارم می خواهم ناگفته های بسیاری را برایت بگویم از بهار از بغض های نبودنت از نامه های چشمانم که همیشه بی جواب ماند باور نمی کنی؟! تمام این روزها با لبخندت آفتابی بود اما دلتنگی آغوشت رهایم نمی کند به راستی عشق بزرگترین آرامش جهان...
تابستان ابرها دستشان خالی است آفتابی نمی شوند
می گفت، هر آدمی برای خودش فصل پنجمی داره که تکلیف تمام فصل هاشو روشن میکنه … که حال و هوای هر چهار فصلش به حال و هوای اون فصل بستگی داره … اگه ابری باشه تمام فصل هاش ابریه … بارونی باشه، بارونیه آفتابی باشه، آفتابیه … میگفت، فصل...
چقدر حال این روزهایم ابریست... ! از آن ابری هایی که نه می بارد و نه آفتابی میشود...!
دخترک از صبح خوشحال است و دف می زند، از روز ابری و غمگین دیروز رسیده به روز آفتابی و پر نور امروز بالاخره تمام شد
با تو خواهم ماند. با تو خواهم خواند. و تو را در بهت آفتابی ات خواهم بوسید اگر ابرها بگذارند...!
هر کجا هستی بگو با من روی جاده نقش پایی نیست از دشمن آفتابی شو!
