
#بهــاره_طــلایی زیدی
درد و رنج و شعرها میراث پنهانم شدند
به رویاهایت برگرد
اینجا
سرزمین خواب های آشفته است
که همیشه به بیراهه ها می چسبد
به سوگ خود می نشیند
بی هیچ شرحی
و در تلافی نداشتن ها
تار درد به دور دیازپام ها
می تند
مستِ آغوشش شدم،تا صبحدم شب زنده دار
ابن سیرین؛خوابِ شیرین دیده ام،تعبیر چیست
بهاره طلایی
به یغما می برد هر صبح
عبور آفتاب
بادبادک یادت را؛
که هر شب
میهمان آسمان وحشی
خواب هایم هست....
تنها،
مرگ خود را می نگرد
در کالبدی خالی از احساس؛
زنده به گور
با چشمانی باز
در مسلخی
مسخ شبمرگی....
شیرین ترین ممنوعه، در آغوش و بر لب های توست
چشمم به چشمت،بوسه هایم داغ بر تب های توست