متن اشعار مهدی فصیحی رامندی
زیبا متن: مرجع متن های زیبا و جملات اشعار مهدی فصیحی رامندی
از چه رو موجِ بلا در غمِ ویرانه ماست؟
او ندانست که دریاچه پریخانه ماست
لب دریای جنون، آخرِ شه‌نامه ماست
قایقی هست که اندازه پروانه ماست
تا که امواج بلا برد به دریا ما را
دائما موج سواری حظ روزانه ماست
در تلاش است رُخَش را بزند بر رخ...
وقف
از همان اول خرد با عشق چون پیمان نداشت
داستان خضر و موسی تا ابد سامان نداشت
شوقم از آغوش شیرین‌ها و لیلی‌ها گریخت
شور دنیا، قدر شیداییِ من، میدان نداشت
از قضا دل بر کسی بستم که خود دلباخته‌ست
دل ولی بر باخت دادن‌های من ایمان نداشت
چشم...
از چه رو موجِ بلا در غمِ ویرانه ماست؟
او ندانست که دریاچه پریخانه ماست
لب دریای جنون، آخرِ شه‌نامه ماست
قایقی هست که اندازه پروانه ماست
تا که امواج بلا برد به دریا ما را
دائما موج سواری حظ روزانه ماست
در تلاش است رُخَش را بزند بر رخ...
رهروان را یاد مردن چایِ خوابِ غفلت است
شکرِ یزدان، قابض الارواح پیران، پیرِ ماست
(مهدی فصیحی رامندی)
شمع همدم بود با پروانه تا آمد نسیم
این سخن چین شمع من را قاتلی دیوانه ساخت
[مهدی فصیحی رامندی]
اهل دل کو تا که دریا جای صحرا پس دهد
(مهدی فصیحی)
من همان سرباز مغلوبم که در میدان جنگ تیرهایی را که بر دشمن زدم پیکان نداشت (مهدی فصیحی رامندی)
من همان سرباز مغلوبم که در میدان جنگ
تیرهایی را که بر دشمن زدم پیکان نداشت
(مهدی فصیحی رامندی)
اهل دل کو تا که دریا جای صحرا پس دهد
(مهدی فصیحی رامندی)
