صنما شاه جهانی ز تو من شاد جهانم
ای کوه پر غرور من ، سنگ صبور تو منم
خانه ای که درآن مادرنفس بکشد هیچ گلدانی خشک نمی شود.
عکستو گذاشتم صفحه گوشیم هر دفعه قفلش رو باز میکنم، نیم ساعت قفل میشم ...
صبح می بوسم تو را ، شب توبه میگیرد مرا صبح مشتاقم ولی شب حال استغفار نیست
بغلت...خودش یه سیاره ی کوچیکه که من توش آرومم...
فرهادم! اما چند سالی دیر فهمیدم افتاده دست دشمنانم قصر شیرینم...
خوبِ من صبحِ زمستانت بخیر دائما صبحِ سحرخیز و دل انگیزت بخیر
وای بر من که دلم پر ز تمنای تو گشته ...
من از عشق نمی‌نویسم فقط از تو می‌نویسم و عشق خود از کلامم زاده می‌شود ...
چقدر دلتنگ حضورت هستم! کاش تصویرت نفس می کشید...
در حالِ دوست داشتن تواَم مثل پیچک بی دیوار...
سرد است هوا بیرون اگر می‌روی دست‌های مرا هم با خودت ببر!
آمدمت که بنگرم گریه نمی‌دهد امان...
عشق در حوصله پیداست نه در های و هوی
دوست داشتنت اگه جرم باشه من گناهکار ترین آدم روی زمینم
مرا بپیچ در حریر بوسه‌ات مرا بخواه در شبان دیر پا مرا دگر رها مکن ...
همیشه قصه شب در همین خلاصه شده است تو غرقِ خوابی و من غرقِ آرزویِ توام
هرکه‌جز‌من‌بود ازدیدارمان‌مایوس‌بود همتم‌رارود‌اگرمی‌داشت‌اقیانوس‌بود...!
عشق یعنی من ِ سرمایی ِ تب دار و مریض ژاکتم را بدهم تا که تو سرما نخوری
ترک عادت مرضِ سخت و گریبان گیری‌ست خواستم عشق تو را ترک کنم، باز نشد!
تنِ تو معبدِ ستایشِ مَن است
وزن دار نمی‌گویم قافیه هم نمی‌گذارم بی پرده و رک می‌گویم دلتنگتم
اگر پادشاه بودم شک نکن صدای خنده ات را سرود ملی میکردم
