بیو غصه

بار دیگر دل شکست قصه چه دلگیر شد
دل خود را باخت داد به غصه زنجیر شد

مگذار که غصه در میانت گیرد

رسیده کاردغصه به استخون قلبم کاری کردی هرلحظه درآرزوی مرگم

غم

غصه داره


ماندگاره

نم باران
غصه هارو باخودش برد
ولی یادگاری برام گذاشت
قطره هاش پیشم موند

شده، محصورِ دستِ غم، فضای دشت های باز؛
هزارآوای احساسم، گرفتارِ هزاران باز!
از آن روزی، که «تو»، رفتی، از این خانه، به یک باره،
به رویم بسته شد شادی؛ ولی درهای غصّه، باز!
زهرا حکیمی بافقی، برشی از غزل ۱۶۴، کتاب نوای احساس.
«باز»: آرایه ی جناس تام.

ای وای بی توقلب من خیلی میده آزارم ای کاش میشدقلبمو ازسینه دربیارم

دل من ز غصه خون شد دل او خبر ندارد

هنوز غصه‌ خود را به خنده پنهان کن
بخند...
گر چه تو با خنده هم غم‌انگیزی...

بخند
وقتی می خندی میگم غصه رو بی خیالش

و همان روز که
از غصه مرا ویران کرد
خانه اش عقد کنان بود نمیدانستم

گفته بودی گریه کن از غصه ات کم می‌شود
من اگر یک شب ببارم این جهان غم می‌شود

آدما فراموش نمیکنن،
یاد میگیرن
چطور میشه بیصدا غصه خورد...

چِل سال رنج و غُصه کشیدیم و عاقبت
تَدبیر ما به دست شَراب دو ساله بود

شده از درد بخندی که نبارد چشمت؟
من در این خنده ی پر غصه مهارت دارم...

خدا کند که نفهمی
غمت چه با من کرد
که مرگ من نمی ارزد به غصه خوردن تو

و همان روز که از غصه مرا ویران کرد
خانه اش عقد کنان بود نمیداستم ..

من عادت دارم
غصه ی هر اتفاق بدی رو
یه دفعه بخورم
نه تمام عمر..!

قول دادم به خودم،
غصه تراشی نکنم
فکر این را که
تو باشی و نباشی نکنم...

ماه من غصه چرا؟!
تو مرا داری و من
هر شب و روز
آرزویم همه خوشبختی توست

- دارم عادت میکنم به این اشکای پنهونی

دل به کف غصه نباید سپرد
اول و آخر همه خواهیم مرد

عشقم
روزای سختمونم تموم میشه
غصه نخوریا ،باشه؟؟! .
.

شده آیا به کلنجار نشینی که چه شد
من به این درد پر ابهام دچارم هر شب