متن ابهام

پرده‌ها افتاده‌اند

صحنه، روشن‌تر از همیشه

نورافکن‌ها بر تنِ سایه‌ها می کوبند

گوش کن به زمزمه‌یِ (تو زیبایی)

که در آن

( تو کافی نیستی) نقاب بسته

ببین ( انتخاب آزاد را)

زنجیری از جنسِ ابریشم

هر تار

پلکانی به سویِ بلندپروازی

هر پله

تله‌یِ تلو تلویِ پنهان





دست‌هایِ نامرئی...

حقیقت این است که حقیقت وجود ندارد...

اومدی ذهنمو مشغول خودت کردی و بخاطر یچیز الکی گذاشتی رفتی
نمیدونم
برمیگردی و دوباره پیام میدی یا نه
نمیتونم با خودت حرف بزنم و حرفامو اینجا میریزم
اعتماد کامل ندارم بهت هنوز هرچیزی که توی این چند روز گفتی برام پشت هاله ای از ابهامه
که آیا واقعا حقیقت...

من درختی کلاغ بر دوشم ، خبرم درد می کند بدجور
ساقه تا شاخه ام پر از زخم است ، تبرم درد می کند بدجور

من کی ام جز نقابی از ابهام؟ درد بحران هوّیت دارم
یک اشاره بدون انگشتم ، اثرم درد می کند بدجور

جنگجویی نشسته بر خاکم...

شده آیا به کلنجار نشینی
که چه شد؟
من به این دردِ پُر اِبهام،
دچارم هر شب!

از بغض شب می آمدم، تا صبح گاه بچگی
آسوده خاطر مرده ام، در تنگنای زندگی
دیروز را باور مکن، فردا پر از ابهام است
اندیشه را آزاد کن، در لحظه درماندگی
باذهن خلاق خودت، نقشی بزن بر لوح دل
پرواز کن، تاآرزو، تا ناکجا، تابندگی...........

شده آیا به کلنجار نشینی که چه شد؟
من به این دردِ پُر ابهام دچارم هر شب

گیجم
مثل اسفند
که معشوقه زمستان است
اما
همه می‌خواهند
دستش را
در دست بهار بگذارند

زنها را باید زیاد دوست داشت …

باید احساسِ منحصر به‌ فرد بودن به آنها داد. (مقایسه نشوند)

باید شبیه معجزه به زنها نگاه کرد
زنی که بداند بودنش،
مردی را به وَجد می‌آورد،
پیر نخواهد شد بیمار نخواهد شد.

هرگز…! اینکه می‌گویید زن ها پیچیده‌اند
گاهی هم بهانه‌گیر
کاملا...

شده آیا به کلنجار نشینی که چه شد
من به این درد پر ابهام دچارم هر شب