متن حسن سهرابی

من آن موج خموش و بیقرارم

تویی ساحل

و من راهی به آغوشت ندارم

جهان خالی تر از آنست که پیدا نشود

بوی قدمهای تو،

در باور خشکیده آن.

غرق شدم در موج چشمانت ولی

پلک تو ساحل شد و،

من را ز چشمانت گرفت.

خسته تر از آنم

که سُرایم غزلی را که

تو در آن باشی.


حسن سهرابی

در سَرَم هوای دیدنت بود ولی

ابر بارانی،تورا،

با خشم ز چشمانم گرفت.

حسن سهرابی

با تو دریا می شود هر قطره از رویای من

فارق از این فتنه های خفته در شبهای من

حسن سهرابی

در سرم هوای دیدنت بود ولی

ابر بارانی تورا

با خشم زچشمانت گرفت

بی تو عی زیبای ناپیدا

دلم

دریای بی آب است.

زیبای ناپیدای من

با تو دریا می شود هر قطره از رویای من

فارق از این فتنه های خفته در شبهای من

دلداده طوفان نهراسد ز نسیمی،

که سُراید

غزلش را نفس باد صبایی

بوی باران می رسد از ابر های این دیار
.چتری از پروانه برپا کن دل دیوانه را

حسن سهرابی

sohrabipoem
sohrabi hassan

در سرم هوای دیدنت بود ولی

اَبر بارانی،تورا

با خشم ز چشمانم گرفت.

حسن سهرابی
sohrabipoem

بوی باران می رسد از ابر های این دیار
.چتری از پروانه برپا کن دل دیوانه را

حسن سهرابی

sohrabipoem
sohrabi hassan

حاضرم در عوض گرمی آن آغوشت

جان شیرین خودم را به تو دلدار دهم

حسن سهرابی
sohrabi hassan
sohrabipoem

غرق شدم در موج چشمانت ولی

پلک تو ساحل شد و من را ز چشمانت گرفت

حسن سهرابی

sohrabipoem

مرا از موج گیسویت پناهی نیست در این دریا

چه خوش باشد در این دریا

من و آن موج گیسویت

حسن سهرابی

وسوسه می کند مرا

خنده بی امان تو


گنه کنم یا نکنم

با لب چون کمان تو

حسن سهرابی

چه غریب است

نفسهای من اینک در آن شهر

که نفسهای تو در باور آن

گم شده است.

حسن سهرابی

عشق همان هندسهٔ ساده هستی است که در ضرب زمان گم شده است.
کاش اُستاد تفریق کند از دل ما غصه و غم را
حسن سهرابی

چشمان شب پر از خون شد

از سوز زمستان مرموز

از هجوم فتنه های عالم جانسوز

از ورود کلاغ های آمده در نیمروز

از روال کفتارهای آتش افروز

چشمان شب پر از خون شد

از بیگناهی اجساد آمده از گور

از مهربانی جلادهای آمده از دور

از چشم براهی مردان...

چشمان شب پر از خون شد

از سوز زمستان مرموز

از هجوم فتنه های عالم جانسوز

از ورود کلاغ های آمده در نیمروز

از روال کفتارهای آتش افروز

چشمان شب پر از خون شد

از بیگناهی اجساد آمده از گور

از مهربانی جلادهای آمده از دور

از چشم براهی مردان...

موسیقی نگاهت چون آتشی است در دل

آتشفشان جانم در دستگاه شور است

زیبای ناپیدای من,

حسن سهرابی

آغوش تو آرام ترین قصه دریاست

اینگونه شد آرام دلم در پس موجش


حسن سهرابی

زیبای ناپیدای من

کاش, که دل در گوشه چشمان تو آرام
بگیرد

با اینهمه آشوب در این دام بمیرد

حسن سهرابی