متن کاکتوس

گفت حواست به آدمای اطرافت که مثل کاکتوس زندگی میکنن باشه؛ گفتم مثل کاکتوس؟ منظورت چیه؟
گفت آدمایی که مثل کاکتوس هستن، نیازی نمیبینی دائم حواست بهشون باشه، نیازی نمیبینی هرروز خاکشونو چک کنی تا مبادا خشک نشده باشه، ترس پلاسیده شدنشون رو نداری و به خیالت خیلی مقاومن و...

نا امید شده
دردش را نمی گوید
کاکتوس تنها

یه کاکتوس دارم .....!!!خیلی دیر به دیر آب میریزم به پاش آخه میدونید زیادی مقاوم هست من هر چه دیر تر آب ریختم مقاوم تر شد .!!!!خیلی میترسم ..!!!!چون کاکتوس ها از داخل خراب میشن یه روز میری میبینی کلا از داخل فرو ریخته و هر کاری کنی دیگه حالش...

بعد از تو خدا هم با شمعدانی های خانه مان قهر کرد

من ماندم و چهره عبوس کاکتوس کُنج حیاط که طعنه به تنهایی ام می زند...!

ارس آرامی

من ارزش سکوت را
ازگلدان پژمرده ی مادربزرگ آموختم
آن هنگام که می دانست دیر یا زود خشک می شود
اما طلب آب بیشتری نکرد
تا گلدانش را به یک کاکتوس ندهند

من شبیه دخترکی هستم ک روی کاکتوس باله رقصیدن را یاد میگیرد ، همان دخترکی ک دوست دارد کاکتوس را بغل بگیرد.

دلم پُر است!
کاکتوس گلدانم!
نه نوازش می شوم،
نه پناهم می شود آغوشی...



لیلا طیبی (رها)

یه گل کاکتوس قشنگ تو خونه ام داشتم، اوایل بهش میرسیدم، قشنگ بود و جون دار، کم کم فهمیدم با همه بوته هام فرق داره، خیلی قوی بود، صبور بود، اگه چند روز بهش نور و آب نمیدادم هیچ تغییری نمیکرد...

منم واسه همین خیلی حواسم بهش نبود به خیال...

گفت حواسِت به آدمهایی که کاکتوس وار زندگی میکنن باشه
گفتم کاکتوس وار؟
منظورت چیه؟!
«آدمهایی که مثل کاکتوس، نیازی نیست دائم حواست بهشون باشه
نیازی نیست هرروز خاکِشون رو چِک کنی تا مبادا خشک شده باشه
ترسِ پلاسیده شدنشون رو نداری
به خیالت خیلی مقاومن...
اما یه روز که...

تو صبر کن ...
شاید سخت باشد اما ممکن ست
بلاخره یک روز یک جایی کاکتوس زندگیت شروع به گل دادن می کند ..

حس کاکتوسی رو دارم که دلش بغل میخاد

قبل ازینکه یاد "پدرم" بیفتم فکر میکردم مظلوم ترین عضو خانواده مان کاکتوسِ کنارِ پنجره است!
با آن تیغ های روی صورتش،همیشه گوشه ی پنجره کز میکردُ به تنهایی اش فکر میکرد.
گاهی آنقدر با سردُ گرمِ روزگار میساخت که یادمان میرفت اصلا وجود دارد!
کاکتوسِ مظلومی که هر طوری...

عقربه های ساعت دیواری
چون قاتلین بالفطره
کمر به قتل ثانیه هایم بسته
تیغ می کشیدند در تاریکی .
من در این کوره راه بی رنگ
دسیسه ی کلاغ های روی بام
را باور نکردم
و شب های تار بی مهتاب را.
دل بستم به صدای کاکتوس هایم
و جوهر...

نه کاکتوسا یه دفعه خشک میشن
و نه آدما یه دفعه میرن،
فقط چون بهشون توجه نمیکنیم
و حواسمون بهشون نیست
فکر میکنیم یه دفعه اتفاق افتادن...

رُز کاشتم ولی فک نمیکردم به جاش کاکتوس دَراد!

به کاکتوس که زیاد آب بدی خراب میشه
حکایت محبت کردن به یه سری آدمای زندگیمونه

به کاکتوس که زیاد آب بدی خراب میشه
حکایت محبت کردن، به یه سری از آدمای زندگیمونه ....

‌به کاکتوس زیاد آب بدی
خراب میشه
حکایت محبت کردن
به یه سری از آدمای زندگیمونه...‌

آفتابگردانها
زبانه هایی سرکشیده اند به سحرگاه،
سکوت میان سروها
چون سیاره ای ست سبک
از هواژِل و دود
درویش خاکستریِ سوخته از بُن
و نورهایی که شعاع شان را به نافگاه قاره ها و زمان
چون نیزه های خمیده ای
فرو برده اند.

اینجا
سفر تمام می شود.
کاکتوسها...