شعرزیبا

گُلی لبریز افسون،بی خیال گریه های شمع-
-دلِ پروانه را بُرده ست،می دانی؟...نمی دانی
رضاحدادیان

عجب جشن قشنگی!میز آماده ست،امّاحیف-
-کسی سهم مرا خورده ست،می دانی؟... نمی دانی رضاحدادیان

شب است و کوچه ی آه و غرورِ آسمانی که-
-شبیه من،زمین خورده ست،می دانی؟...نمی دانی
رضاحدادیان

چمدانی بود
که هرگز باز نشد
دلم.
رضاحدادیان

در می آورد
صدای برگهارا
پاییز.
رضاحدادیان

تنها
شکوفه می داند
چه کشیده ام
از دست تگرگ.
رضاحدادیان

سایه ای پُرزخم،مانندِمریضی لاعلاج
بین مرگ و زندگی،ناچار باقی مانده است
رضاحدادیان

حتم دارم بی تو آغوشِ خیابان را فقط
رفت و آمدهای بالاجبار باقی مانده است
رضاحدادیان

جستجوگرها اگرچه رفته اند امّا هنوز
یک نفر در زیر این آوار باقی مانده است
رضاحدادیان

آجر آجر تکّه اَبری تار باقی مانده است
آسمان با تکیه بر دیوار باقی مانده است
رضا حدادیان

آجر آجر تکّه اَبری تار باقی مانده است
آسمان با تکیه بر دیوار باقی مانده است

بی گمان مانند برگشت صدا در کوهسار
شِکوه هایم را فقط تکرار باقی مانده است

چکّه چکّه می چکد آه از لبِ پروانه و
غنچه غنچه باغ را اِنکار باقی مانده است

های های...

کم آوردم
گیسوان تو بلند بود و
شعرمن
کوتاه.

رضاحدادیان

دلم گریست
وقتی دیدم
که چگونه به بهایی ناچیز
هم آغوش مرداب می شود
نیلوفر
رضاحدادیان

تا از شکوفه می نویسد
پروانه ها بوسه می زنند بر سرانگشتش
شاعر.
رضاحدادیان

موج، بی تابانه سربرصخره می کوبد،ولی
صخره با بیتابی دریا  مدارا می کند
رضا حدادیان

پشت پرده تا به کی باید بنوشم باده را؟
باد،آخرسرمرا یک روز رسوا می کند
رضا حدادیان

سنگ را آیینه ی چشم تو گویا می کند
جذبه ی چشم تو یوسف را زلیخا می کند
رضا حدادیان

دست بر شانه ی تبر گذاشت و
خم به اَبرو نیاورد
درختِ زخمی.
رضاحدادیان

لبریز شبی شکسته بودم، امّا
کبریت زدی جهان من روشن شد.
رضا حدادیان

گیسوی منیژه ی غزل ،در دل چاه
تنها راهِ رهاییِ بیژن شد
رضا حدادیان

صد زخم نگفته در دلم بود، ولی
بادیدنِ تو، زبان من الکن شد
رضا حدادیان

در من جوشید چشمه ی اعجاز و
دریا دریا شرابِ مردافکن شد
رضا حدادیان

وقتی که زمانه با دلم  دشمن شد
آغوشِ چشمِ تو پناه من شد
رضا حدادیان

ای درنای آبی !
 بگو کجایِ شهر بتکانم ترانه هایت را 
که فصل زیباتر شود وانگور از چشم تاک نیفتد
مریم گمار

1402/5/7