شعرزیبا

جاده
چمدانش رابست
اما نرفت
دست دلت را خوانده بود
رضا حدادیان

بر سطح مُتورم شعر
بالا آمده از گلوی پنجره
وتکانده
بر سکسکه های یک در میانِ
کاغذ های مچاله
مریم گمار

کسی مرا نمی فهمد
در پژواک لبخندت
هر قدر
خط بزنی واژه ها را
کلمات نیمه جان
رج میزند نام تو را
مریم گمار

ذهنی مورب
کشانده مرا
به سطرهای میانی
به آخرین نقطه چین
که با دهان بسته حرف می زند
مریم گمار

با رفتن ماه
تنها
نبض پنجره بود
که ایستاد.
رضاحدادیان

برای گفتن حرفی که در دلم مانده ست
به چشم های زبان بسته ام زبان بدهد
رضا حدادیان

چراغِ چشم تو مثل ستاره قطبی
به جاده ی  شب من  راه را نشان بدهد
رضا حدادیان

چه می شود که زمانه به من زمان بدهد
تمام بود ونبود مرا تکان بدهد
رضا حدادیان

ابر
سر می کشد دریا را
اما
قطره ای نم پس نمی دهد
به کویر.
رضاحدادیان
شعرکوتاه
۱۴۰۲/۳/۲۲

پلک وا کردم ،پُراز فریاد شد آیینه ام
پلک بستم،چشم های بی زبانم پاک شد
رضا حدادیان
۱۴۰۲/۳/۲۲

سطر اوّل، پلّه پلّه نردبانم پاک شد
سطر دوّم ، ردّپای آسمانم پاک شد
رضا حدادیان ۱۴۰۲/۳/۲۲

شاخه
انگشت اشاره ایست
تاخورشید.
رضاحدادیان

نگاه کن!
فقط تومی توانی
قدم بزنی
بر شانه های این تاک
و رّد پایت از حافظه خورشید پاک نشود

مریم گمار ۱۴۰۲/۳/۲۸

بگو چطور شاخه بچکانم از نور
وقتی نشسته بر حنجره ی باد
و گوش کلمات را پر میکند
مریم گمار

ایستاده ام بر پیشانی آفتاب
و نام تو مرور می شود
بر حروف ناتمام کلمه
کنار یاکوبسن ، بارت و سوسور
تو می رقصی بر اندام شعر
مریم گمار

آیینه ی بی غبار دارد باران
صدپنجره انتظار دارد باران

صبحی اَبری،درایستگاه پاییز
باچشمانم قرار دارد باران.
رضا حدادیان
از مجموعه رباعی سرقرارباران

دهان شکوفه
پر از کلماتیست
که در ذهن درخت مانده بود
رضاحدادیان

قطره را رود می فهمد
رود را دریا
امّا دریا را؟
رضاحدادیان
شعری از کتاب دستمالی از ستاره

آسمان
میزبان خوبی نبود
اَبر به دریا برگشت.
رضا حدادیان
۱۴۰۲/۳/۳

آتشفشان
فراموش کرد
خاموش کند
ته مانده ی سیگارش را
جنگل سوخت.
رضاحدادیان
۱۴۰۲/۳/۴

بی تو شبیه قصه ی شیرین وفرهاد
این داستان پایان شیرینی ندارد.
رضا حدادیان

وقتی اتاق کوچک من خالی از توست
دیگر در و دیوار، تزئینی ندارد
رضا حدادیان

آن سو غم دریا و این سو زخم صخره ست
درد بزرگ موج، تسکینی ندارد
رضا حدادیان

هر روز، روی دورِ تکرار است دنیا
این زندگی بالا و پایینی ندارد
رضا حدادیان