. ای پرسش بی زیرای من بیا پنجره های رخوت را بشکنیم و با گریز از حصار سرد نبایدها بساط عیش را بر لحظه های خاک خورده حیات بگستریم بیا دست در دست آسمان آوارگی کنیم در پهنه زمین👌 نواختن بلدی؟ حتی سوت زدن؟ اگر هان .... من میتوانم ساعتها...
پاییز فصل ضیافت هایی از جنس ماندن بود وقت رقصیدن برگ های سرخ و فصل نوشیدن قهوه ی یکرنگی ای کاش بودی تا برای تمام دلتنگی هایم ترانه می خواندی و چون پاییز فصل دلخواه من می شدی مجید رفیع زاد
هر شب دلتنگ تر از همیشه همراه شعرهایم به ضیافت چشم هایت می آیم چه مشتاقانه بهترین واژه ها را در وصف نگاه زیبایت ردیف می کنم و فریاد عشق سر می دهم اما تو به جای ملاحظه ی دلتنگی هایم با سکوتت ، دیواری از تنهایی به دور من...
هر شب رویای شیرینت خلوتم را به هم می زند ای کاش بودی مرا به ضیافت چشم هایت دعوت می کردی با ساز خنده هایت می رقصیدم و ترانه ی یکی شدن را با لب های تو زمزمه می کردم بیا که می خواهم دوست داشتنم را میان نگاهت فریاد...
به خودمان بدهکاریم وقتی مدام زانوی غم بغل میگیریم وقتی زنده ، زنده خودمان را در اندوه زندگی با دستهای اندوهگینمان می کُشیم کِی قرار است به خودمان برسیم کی قرار است عشقی که به دیگران می دهیم برای بودنمان صرف کنیم قهوه از من فنجان از تو شروع کن...
چشم هایش صندوقچه ای بود از تار اعلا ابریشم مروارید کهن در طاقچه ی پلکان با زیور آلاتِ دست ساز که هر ثانیه در رقصی بی شائبه که سازش با تار ابریشم نواخته می شد مرا به ضیافتی می خواند
آمدی تا در ضیافت با شکوه رنگین کمان برگ ها با آتش بوسه هایت به تن نیمه عریان عروس پاییز جان دوباره بخشی و در فصل عطش آینه ها رنگ وجود زنی بر شبه خیال... پاییز سربلند و خواستنی تر شد وقتی تو آمدی...
من را به ضیافت زیبای آغوشت هر افطار دعوت کن ... بی شک قبول می شود روزه ای که در آغوش باز شود ...
هم وطنان، بگذارید در این ساعات رنج روحی جشن بزرگ بهار را از حبس به شما شادباش بگویم! همه چیز آرام و قرار می گیرد، همه چیز می گذرد، غم ها و نگرانی ها رفع می شوند، راه ها دوباره هم وار می شوند و باغ، هم چون گذشته، شکوفا...
