متن آتش دل

مرغ جانم



آتشی خورده به جان و جگر من که نگو
ترسم از دوزخ عقبی شده کم در نظرم

بس که بی تابم از این بی کسی و دلواپسی
روز و شب میکده ام ، در تب و تاب سفرم

کنج میخانه دگر غصه ندارد دل من
ساقی و باقی...

بگو چه مرگته که دوباره میخونی
دوباره بی فایدس خودت که میدونی
بگو چه مرگته که بازم پر از حرفی
سراپا آتیشی تو این شب برفی
هنوز منتظری بیاد و یار تو شه
بهار تو مرده دلت چقدر خوشه
پرنده ای اما اسیر کوچ خودت
همیشه هم میرسی به هیچ...

دلخوشی های فراوان!
که به یک شب
خنده ی از ته دل را
همگی در یک تب..
صبح یک جمعه نفرین شده
از دل  قاپید .

آه از نحسی  آن روز سیاه ..
و چه رویاهایی
که به یکباره نموده ست تباه..
آه از آتش دل”
که پرو بال پرستو...