متن آتش دل

موهای پریشان به کمر افتاده
آتش ز شرارت به جگر افتاده

از نرگس مستت چه کشیده دل زار
کز باده ی چشمت ساغر افتاده

واعظ به من از توبه سخن گفت ولی
خود از غم عشق تو به سر افتاده

بر دامن اشکم اثر از داغ تو هست
چون لاله...

مرغ جانم



آتشی خورده به جان و جگر من که نگو
ترسم از دوزخ عقبی شده کم در نظرم

بس که بی تابم از این بی کسی و دلواپسی
روز و شب میکده ام ، در تب و تاب سفرم

کنج میخانه دگر غصه ندارد دل من
ساقی و باقی...

بگو چه مرگته که دوباره میخونی
دوباره بی فایدس خودت که میدونی
بگو چه مرگته که بازم پر از حرفی
سراپا آتیشی تو این شب برفی
هنوز منتظری بیاد و یار تو شه
بهار تو مرده دلت چقدر خوشه
پرنده ای اما اسیر کوچ خودت
همیشه هم میرسی به هیچ...

دلخوشی های فراوان!
که به یک شب
خنده ی از ته دل را
همگی در یک تب..
صبح یک جمعه نفرین شده
از دل  قاپید .

آه از نحسی  آن روز سیاه ..
و چه رویاهایی
که به یکباره نموده ست تباه..
آه از آتش دل”
که پرو بال پرستو...