غصه گر هست بگو تا باشد من هنوز می خندم... 《بی خیالِ من و این مردم و هی زخم زبان می خندم》 گریه دارم ولی باز ببین می خندم من خدایی دارم ... که در این مهلکه ی دردآشوب سَرِ هر زخم دلم می گرید زهرا غفران پاکدل
می خندم و به موازات روزهای زندگی لبخندم را کش می دهم . می رقصم چنان با پیچ و تاب که خون تازه در رگ هایم جریان می یابد . می بندم دست و پای لنگ خاطرات را و به باد فراموشی می سپارم . می بالم به خودم که...
روز تازه م رو شروع می ڪنم به نور به عطر چای و صبحانه به نوای خوش پرنده و گنجشڪ تا دندون دارم می خندم تا ڪه نگاره ای ماندگار رو لبم باشه بخاطر شادی خودم و آرامش دوستام و بعد برای ترس دشمنام خوشی ها رو بهم می دوزم...
آره، هنوزم دارم می خندم ولی تو دیگه دلیل خنده هام نیستی
پا به ماهِ غمم، ولی افسوس پای چشمان ماه می خندم و به این که چقدر ساده شده ست روزگارم تباه، می خندم... .
دیروز‌می خندیدم امروزم‌میخندم فردا هم‌خواهم‌خندید فقط به این خاطر که زندگی کوتاهتر از آنیست که بخواهم‌برای چیزی گریه کنم... .
میخندم به باد که اغلب بی‌موقع می‌وزد میخندم به ابر که اغلب بر دریا می‌بارد . به صاعقه نیز میخندم که فقط می‌تواند چوپان‌ها را خاکستر کند ! و میخندم به ... تا شاد زندگی کنم ! من میخندم ، اما دنیا غم‌انگیز است واقعا غم‌انگیز است ...
کسی که رفته دیگه حق نداره برگرده ... باید همون دور واسته و ببینه چجوری بی اون زندگی میکنم و میخندم... کسی که همون موقع که بود قدرتو ندونست ، دیگه هم نمیدونه .... باید همون دور بمونه ....
آن قدر میخندم که اشکم در بیاید این هم به نوعی گریه با سبک جدید است
یادت میفتم با گریه میخندم رو کل دنیا چشمامو می بندم
