متن نوبرانه

بهار
بدون معشوقه
نوبرانه ای ست
دردناک

فرزانه محمدیان

دلم لک زده برای پاییز!
اغراق نباشد جنس پاییز فرق می کند با همه فصل ها.
اصلا بوی خاک نم خورده اش،برگ های زرد ش،آسمان ابری اش،غروب های دلگیرش،انار های دل تنگش...
آدم را از خود بی خود می کند !
پاییز را باید لحظه لحظه اش را نفس کشید...

این غوره ها
شراب خواهند شد
و انقدر
جای خالیت را پر خواهند کرد
که
حلوایم
نوبرانه ی بهارت باشد
...
تورا جان باران
اینبار صبر نکن ...

شبیه نوبرانه های
هرفصل...
شیرینی!
یلدات مبارک

تو نوبرانه ی تمام فصلهایی..

ای نوبرانه ی صَد فصل من! سیبِ تُرد تابستان! دخترِ انارپوش زمستان! بابونه ی بَزم های بارانی! ای ثمره ی صبر...
تو بهاری یا پاییز؟ فرشته ای یا انسان؟ صوابی یا دلیل گناه؟ تو نمازی یا گُلِ تسبیح؟
من، به شکل یک مُشت، کُنجدِ دلخوش، روی نانِ سنگک تو نشسته...

شبیه؛

نوبرانه های هر فصل...

شیرینی...!️


️️️

مردِ مغرور دوست داشتنی ام!
این زمستان،
این سوزِ دلچسب
و این هوای نوبرانه
تنها کنار تو با یک فنجان چای گرم میچسبد!
که بنشینیم کنار شومینه...
و از پشت پنجره هوای زمستان را تماشا کنیم...
تو برایم مولانا بخوانی
ای که در باغ رخش ره بردی
گل تازه به...