متن مولانا

ور در لطف ببستی در اومید مبند

بهر آرام دلم نام دلارام بگو

ما را به غم کردی رها ، شرمی نکردی از خدا
اکنون بیا در کوی ما ، آن دل که بردی باز ده

بی عشق نشاط و طرب افزون نشود
بی عشق وجود خوب و موزون نشود

چشم بد از روی خوبت دور باد

نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست

گر هیچ مرا در دل تو جاست بگو

گر هست بگو نیست بگو راست بگو

بوی جانی سوی جانم می رسد

بوی یار مهربانم می رسد

صبح آمده ، برخیز که خورشید تویی
در عالمِ نا امیدی ، امید تویی ...

در این خاک در این خاک در این مزرعه پاک

بجز مهر به جز عشق دگر تخم نکاریم

بعد نومیدی بسی امیدهاست

از پس ظلمت بسی خورشیدهاست

چون بسی ابلیس آدم روی هست

پس بهر دستی نشاید داد دست

دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ
ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ

دانی که پس از مرگ چه ماند باقی
عشق است و محبت است و باقی همه هیچ

ﺑﺸﻨﻮ ﺍﺯ “ﻣﻦ”…ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ “ﺭﺍﻭﻱ” ﻣنم

ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﯽ، ﻫﻢ ﻧﯽ ﻭ ﻫﻢ ﻧﯽ ﺯﻧﻢ

ﻧﺸﻨﻮ اﺯ ﻧﻰ، “ﻧﻰ “ﺣﺼﯿﺮﻯ”...

دلتنگم و دیدار تو درمان منست

بیرنگ رخت زمانه زندان منست

بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی

آنچ از غم هجران تو بر جان منست

دلدار چنان مشوش آمد که مپرس

هجرانش چنان پر آتش آمد که مپرس

گفتم که مکن گفت مکن تا نکنم

این یک سخنم چنان خوش آمد که مپرس

در این سرما و باران یار خوش تر

عمر که بی عشق رفت هیچ حسابش مگیر

ناخوشِ او خوش بود در جان من
جان ، فدای یارِ دل رنجانِ من

حضرت مولانا

وز چشم من بیرون مشو

ای مشعل تابان من ...

بر رهگذر بلا نهادم دل را
خاص از پی تو پای گشادم دل را

از باد مرا بوی تو آمد امروز
شکرانهٔ آن به باد دادم دل را

لبخندت...
تفسیر شعر‍‍ای مولاناست...
با تو دلم گرمه...
بی تو جهان تنهاست...

زیستن در این شهر دیوانه به من آموخت آدم راحت تر است زمانی که تنها باشد می تواند زندگی کند. با کسی بودن آن هم وقتی تورا نفهمد سخت می گذرد. گرچه این شهر شلوغ است ولی باور کن آن چنان جای تو خالیست که صدایت در جای جای این...

برد هوای دلبری

هم دل و هم قرار من ...

به جناب عشق گفتم تو بیا دوای ما باش

که به پاسخم بگفتا تو بمان و مبتلا باش