متن هوشنگ ابتهاج

سلام بر تو که
روی تو روشنایی ماست

امید هیچ معجزی ز مرده نیست
زنده باش

مرغ شب خوان که با دلم می خواند
رفت و این آشیانه خالی ماند

من نمی دانستم
معنیِ «هرگز» را
تو چرا بازنگشتی دیگر؟

چه ابر تیره ای گرفته سینه تو را

که با هزار سال بارش شبانه روز هم

دل تو وا نمی شود

امید هیچ معجزی ز مرده نیست زنده باش

خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من میکنم افشردن جان است

چو شب به راه تو ماندم که ماه من باشی

هر سوی موج فتنه گرفته ست و زین میان
آسایشی که هست مرا در کنار توست

مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود

ناز چشم تو بقدر مژه بر هم زدنی

روزگاریست که هم صحبت من تنهاییست ...

مرا ز عشق تو این بس که در وفای تو میرم

هوشنگ ابتهاج :

آدم ها تا حد مردن
از خود خسته ات می کنند
ترکت نمی کنند
اما مجبورت میکنند ترکشان کنی
آنگاه تو میشوی بنده ی سر تا پا خطا کار..

از دیده افتادی ولی از دل نرفتی

یاد دلنشینت ای امید جان

هر کجا روم روانه با منست

سلام بر تو که روی تو روشنایی ماست

عشق من و تو؟ ... آه
این هم حکایتی ست
اما، در این زمانه که درمانده هرکسی
از بهر نان شب،
دیگر برای عشق و حکایت
مجال نیست ...

داغ ماتم هاست بر جانم بسی

در دلم پیوسته می گرید کسی!

گوش ڪن
با لب خاموش
سخن می گویم

پاسخم گو
به نگاهی ڪه
زبان من و توست ...!

روا مدار
که پیوسته دل شکسته بوَد ..


\هوشنگ ابتهاج\

خودم را بی تو دلخوش
می کنم جانا به هر نُوعی
گَهی با اشکِ جان فرسا
گهی لبخند مصنوعی .

- هوشنگ ابتهاج

ما قصه یِ دل جُز به بَر یار نبردیم

- هوشنگ ابتهاج

برای بردن ایمانِ من
لبخند هم کافی ست!
همین یک شعله
‍‍آتش می زند
انبارِ کاهم را...!

بُوَد که بار دگر بشنوم صدای تو را؟
ببینم آن رخ زیبای دلگشای تو را؟