100 متن کوتاه مولوی ۱۴۰۳ جدید 2024

یارب تو مرا به نفس طناز مده
با هر چه به جز تست مرا ساز مده

من در تو گریزان شدم از فتنهٔ خویش
من آن توام مرا به من باز مده

آبی که از این دیده چو خون می ریزد
خون است بیا ببین که چون می ریزد
پیداست که خون من چه برداشت کند
دل می خوردو دیده برون می ریزد

تلخ کنی دهان من / قند به دیگران دهی

ور تو پنداری مرا بی تو قراری هست... نیست!

یک بوسه ز تو خواستم و شش دادی
شاگرد که بودی که چنین استادی

بی عشق نشاط و طرب افزون نشود
بی عشق وجود خوب و موزون نشود

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من

خاک من گل شود و گل شکفد از گل من
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من

اگر عالم همه پرخار باشد
دل عاشق همه گلزار باشد

با جمله ما خوشیم
ولی با تو خوش‌ تریم

نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو

شب خانه روشن می شود چون یاد نامت می کنم

جان من و جان تو را هر دو به هم دوخت قضا

قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی
قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا

به از این چه شادمانی که تو جانی و جهانی

آنکه به دل اسیرمش
در دل و جان پذیرمش
گر چه گذشت عمر من
باز ز سر بگیرمش

دلبر و یار من تویی رونق کار من تویی
باغ و بهار من تویی بهر تو بود بود من

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم
دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

یک نفس بی یار نتوانم نشست

ما بی تو خسته ایم
تو بی ما چگونه ای...؟

اوست گرفته شهر *دل*
من به کجا سفر برم

ما بی تو خسته ایم
تو بی ما چگونه ای

ای دوست قبولم کن و جانم بستان مستم کن و از هر دو جهانم بستان با هرچه دلم قرار گیرد بی تو آتش به من اندر زن و آنم بستان

چون تو با بد / بد کنی/ پس فرق چیست؟

من دردِ تو را ز دست آسان ندهم دل برنکنم ز دوست تا جان ندهم از دوست به یادگار دردی دارم کان درد به صد هزار درمان ندهم

مرا قولیست با جانان که جانان جان من باشد

زان که نوعی انتقام است،
انتظار…!

هر کسی را همدم غم ها و تنهائی مدان


سایه دنبال تو می آید ولی همراه نیست

عشق است، نه زر!__نهان_نمانَد

العاشقُ_کُلُّ_سِرُّهُ_فاش...

_

گفتى مرا به خنده: خوش باد روزگارت

کس بى تو خوش نباشد، رو قصه ى دگر کن

باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی
هشتم مهرماه روز بزرگداشت مولوی گرامی باد

ای توبه ام شکسته از تو کجا گریزم

ای در دلم نشسته از تو کجا گریزم

هشتم مهر ماه بزرگداشت حضرت مولانا
گرامی باد

هر جا که هستی حاضری از دور در ما ناظری
شب خانه روشن می شود چون یاد نامت می کنم

شب نگردد روشن از وصف چراغ

نام فروردین نیارد گل به باغ

و اگر بر تو ببندد
همه ره ها و گذرها

ره پنهان بنماید
که کس آن راه نداند

ای ساقیا مستانه رو آن یار را آواز ده
گر او نمی آید بگو آن دل که بردی باز ده

چو خدا بُوَد پناهت چه خطر بُوَد زِ راهت