100 متن کوتاه مولوی ۱۴۰۳ جدید 2025

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من

خاک من گل شود و گل شکفد از گل من
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من

یارب تو مرا به نفس طناز مده
با هر چه به جز تست مرا ساز مده

من در تو گریزان شدم از فتنهٔ خویش
من آن توام مرا به من باز مده

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم
دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

آبی که از این دیده چو خون می ریزد
خون است بیا ببین که چون می ریزد
پیداست که خون من چه برداشت کند
دل می خوردو دیده برون می ریزد

دلبر و یار من تویی رونق کار من تویی
باغ و بهار من تویی بهر تو بود بود من

نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو

ما بی تو خسته ایم
تو بی ما چگونه ای

شب نگردد روشن از وصف چراغ

نام فروردین نیارد گل به باغ

آنکه به دل اسیرمش
در دل و جان پذیرمش
گر چه گذشت عمر من
باز ز سر بگیرمش

جان من و جان تو را هر دو به هم دوخت قضا

هر کسی را همدم غم ها و تنهائی مدان


سایه دنبال تو می آید ولی همراه نیست

تلخ کنی دهان من / قند به دیگران دهی

یک بوسه ز تو خواستم و شش دادی
شاگرد که بودی که چنین استادی

با جمله ما خوشیم
ولی با تو خوش‌ تریم

یک نفس بی یار نتوانم نشست

ما بی تو خسته ایم
تو بی ما چگونه ای...؟

چون تو با بد / بد کنی/ پس فرق چیست؟

من دردِ تو را ز دست آسان ندهم دل برنکنم ز دوست تا جان ندهم از دوست به یادگار دردی دارم کان درد به صد هزار درمان ندهم

زان که نوعی انتقام است،
انتظار…!

عشق است، نه زر!__نهان_نمانَد

العاشقُ_کُلُّ_سِرُّهُ_فاش...

_

گفتى مرا به خنده: خوش باد روزگارت

کس بى تو خوش نباشد، رو قصه ى دگر کن

باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی
هشتم مهرماه روز بزرگداشت مولوی گرامی باد

ای توبه ام شکسته از تو کجا گریزم

ای در دلم نشسته از تو کجا گریزم

هشتم مهر ماه بزرگداشت حضرت مولانا
گرامی باد

هر جا که هستی حاضری از دور در ما ناظری
شب خانه روشن می شود چون یاد نامت می کنم

ای ساقیا مستانه رو آن یار را آواز ده
گر او نمی آید بگو آن دل که بردی باز ده

چو خدا بُوَد پناهت چه خطر بُوَد زِ راهت

اگر عالم همه پرخار باشد
دل عاشق همه گلزار باشد

ای دوست قبولم کن و جانم بستان مستم کن و از هر دو جهانم بستان با هرچه دلم قرار گیرد بی تو آتش به من اندر زن و آنم بستان

و اگر بر تو ببندد
همه ره ها و گذرها

ره پنهان بنماید
که کس آن راه نداند

بی عشق نشاط و طرب افزون نشود
بی عشق وجود خوب و موزون نشود

اوست گرفته شهر *دل*
من به کجا سفر برم

ور تو پنداری مرا بی تو قراری هست... نیست!

شب خانه روشن می شود چون یاد نامت می کنم

قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی
قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا

به از این چه شادمانی که تو جانی و جهانی

مرا قولیست با جانان که جانان جان من باشد