100 متن کوتاه علیرضا آذر ۱۴۰۳ جدید 2025

کاسه شعر ِمن
از دست تو افتاد و شکست
عاشقان ،
فرصتِ خوبیست ،
غزل جمع کنید...

زنده ام ،هرچه زدی تیغه به شریان نرسید
خیز بردار ببینم خطری هم داری؟
زخم از این تیغ و تبر تا که بخواهی خوردم
عشق من ، ارّه ی تن تیز تری هم داری؟

من که خود
زاده ی سرمایِ شبِ دی ماهم !
بی تو با سردیِ بی رحمِ زمستان
چه کُنم؟!

پیش چشم همه از خویش یلی ساخته‌ام
پیش چشمان تو اما سپر انداخته‌ام

دل به دریا زده ای پهنه سراب است نرو،
برف و کولاک زده راه خراب است نرو...!

این شهر
مرا با تو
نمى خواست عزیز...

نامه ات را هنوز میخوانم گفته بودی بهار می آیی

می نویسم قطار اما تو با کدامین قطار می آیی؟

چشم وا کردم از تو بنویسم
لای در باز و باد می آمد

از مسیری که رفته بودی داشت
موجی از انجماد می آمد

تو از ایّوب می گویی که
صبرش ‌آن چنان بودَست
پُر از بی‌تابیَم امّا
تو از من تاب می خواهی
کنارت هستم و عاشق،
نفسهایم همه اُمّید
مرا رفته، مرا مُرده،
مرا در قاب می خواهی؟

-سنی ندارد عاشقی کردن!
فرقی ندارد کودکی ، پیری.
هروقت زانو را بغل کردی؛
یعنی تو هم با عشق درگیری…

من از تو
انتظار دیگه ای دارم

برام آرامش
ابرهای آبان باش

درماندگی یعنی تو اینجایی
من هم همین جایم ولی دورم

تو اختیار زندگی داری
من زندگی را سخت مجبورم

مثل سیگار،
خطرناڪ ترین دودم باش،

شعلہ آغوش ڪنم
حضرت نمرودم باش..

ای مرگ بر این ساعت بی هم بودن

هر چه آمد به سَرم
از تَپشِ نام تو بود ..!!

ای عشقِ پدر نامرد سر سلسله ی اوباش
این دم دم اخر را این بار به حرفم باش

جاده بهانه است مقصود چشم توست
من راهی توام ای مقصد درست

من همانم
که شبی، عشق، به تاراجش برد

لبخند مرا بس بود، آغوش لِهم می کرد

آن بوسه مرا میکشت، لب مُنهدمم می کرد

به چه سوگند دهم
تا که بمانی در من ...

عینِ مرگ است
اگر بی تو بخواهد برود
او که از جانِ خودت
دوست ترش میداری!

زیادت را
که دزدیدند؛
کمت را آرزو کردم...!

درس امروز جدید است !
نفس....
نقطه.....
نفس....
بنویسید پرستو و بخوانید قفس ...

به خودم آمدم انگار تویی در من بود

این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود

آن به هر لحظه‌ی تب‌دار تو پیوند منم

آنقدر داغ به جانم که دماوند منم

من خداوند بیستون بودم
تو به فکر کدام فرهادی؟! .

یا کنج قفس یا مرگ ؛ این بخت کبوترهاست
دنیا پل باریکی بین بد و بدترهاست .

پادشاهم که به دست تو اسیر افتادم

آشوب آشوبم از این پاییز ...

رَج می زنم تکلیف دنیامو

من سیزده روزه که آبانم ...

برگا قلم کردند پاهامو

تلخی بی کسی ام
قهوه ی مر غوبم کرد

من

شاهدِ نابودىِ دنیاى منم

باید بروم

دست به کارى بزنم ...

ای تف به جهان تا ابد غم بودن

ای مرگ بر این ساعت بی هم بودن

فردا دوباره روز از نو روزی ام از نو

دیگه تویی و روزگارت، من نیستم دیگه