ای آسمان، بگو که چرا تیره گشته‌ای؟ در سوگ او نسیم شدی، خیره گشته‌ای. اسفند ماه آمد و دل سوخت همچو شمع، آه ای زمانه، از چه تو این‌گونه گشته‌ای؟ زن‌دایی مهربان که چو خورشید روشنی، خاموش گشت و رفت، تو ای ماه، خفته‌ای؟ دلتنگی‌ام چو موج، به ساحل نمی‌رسد،...
نگران نباش دوست من از اینکه به آغوش مرگ رفت وتو تنها مانده ای ویا به نوعی دیگر تنهایت گذاشته و ترکت کرده است وتو هیچ نمیدانی سرنوشت برایت چه نگاشته بود به گمانم زمان با تو بودن به همان مقدار، تقدیر بوده است.
وَ قَالَ علی علیه السلام: فَقْدُ الْأَحِبَّةِ غُرْبَةٌ غربتی است فقدان عزیزان حکمت 62 نهج البلاغه ج ۱ ص ۴۷۹ باب ترک دوستان و تنهایى
هیچ کس از نبود رابطه ی جنسی نمی میرد/ ما از فقدان عشق است که می میریم
