اس ام اس شاعرانه

اُمیدِ هیچ مُعجزی زِ مُرده نیست
زِنده باش.

ما بیخیال بودیم...........دل بیقرار بودیم

اَندر خیال یاران............ بی اعتبار بودیم


حسن سهرابی

من همینم؛ یه آدمِ خسته
که یه روزی، به عشق دل بسته
منو دریاب؛
گرچه غمگینم
شاید این بار؛
به بار بنشینم

دردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست
داروفروشِ خسته دلان را دُکان کجاست؟

با من کنار بیا
همچون ماه
با نیمه ی تاریکش

یک استکان پر از چای و حس بودن باهم
نمی‌دهم به جهان این خلوصِ چایِ دوتایی

هرکسی یک دلبر جانانه دارد
من تو را

مانده ام چگونه تو را فراموش کنم

تو با همه چیز من آمیخته ای

شعرهایم
مثل دامنت
کوتاه
باد که می وزد
شاعرترمی شوم

هرکسی روی تو را دید از این کوچه نرفت
و هم اینک سبب وسعت تهران شده ای

سقوطم از
چشای تو
چه مرگ شاعرانه ای میشه...

من

شاهدِ نابودىِ دنیاى منم

باید بروم

دست به کارى بزنم ...

تو بعد از کشف الکل
شاعرانه ترین کشف بشری
من از سرودن تو
مسسسسست میشوم

بهشت را دوبار دیدم

یک بار در چشمانت
یک بار در لبخندت

مرا زیستن بی تو، نامی ندارد
مگر مرگ من
زندگی نام گیرد

آرام بگویم دوستت دارم
تو بلند بلند مرا در آغوش می کشی ؟

قسمت این بود سرم بی تو به زانو برسد

‌
آه......
که در
فراق او

هر قدمی است
آتشی .........

لب تر نکن اینقدر
که زجرم بدهی باز

یک مرتبه محکم
بغلم کن که بمیرم

یک بار به اصرار تو عاشق شدم ای دل...
این بار اگر اصرار کنی / وای به حالت...!

ما را به غیر یاد تو اندر ضمیر نیست

بوی زلف او

حواسم را

پریشان کرد

و رفت........‌

کدام خانه ؟
کدام آشیانه ؟
صد افسوس
بی تو شهر پر از آیه های تنهاییست

گفتی سر خود گیر و ازین کوی برون رو

این رابه کسی گوی که پا داشته باشد