متن حجت الله حبیبی

تو چه دانی
که مرا خواهد کشت،
دست تو،
تا که بگیرد دستی...

خدا حافظ ،
ای که رفته ای !
ولی نرفته ای
از دلم برون...

قصد من ، دیدن لبخند تو بود
که سحر بر لب دریا
به اُفق خیره شدم .

کدام کتاب را ورق زدی،
که پاره پاره های این دلم ،
به باد رفت .

بیا
تا دلتنگی ام را ،
ورق بزنی،
صفحه ی دل را ، خاک گرفته است...

مثل یک ماهی گلی در تنگنای این قفس
سال من بی چشم دریایی تو آغاز شد