متن شاعران معاصر

گاهی می شود صدای سکوت را از فرسنگها دورتر شنید.
در میان انبوه فریادهای
بیشمار زبانهای بی بند و بار.

حسن سهرابی

عشق همان هندسهٔ ساده هستی است که در ضرب زمان گم شده است.
کاش اُستاد تفریق کند از دل ما غصه و غم را

حسن سهرابی

ایمان دارم

به تب و درد و مداوای تو ایمان دارم
به نفس های مسیحای تو ایمان دارم

گرچه از دشنه مژگان تو خون می ریزد
من به رخسار فریبای تو ایمان دارم

به جنون میکشی ام عاقبت کار ولی
به صفای دل لیلای تو ایمان دارم

پرتو مهری و...

گاهی گمان نمی کنی ولی خوب می شود

ماه و دلبرم نامد، شمس و دلبری آمد،
شام و روز و یک صحرا، این دو سر نمی جمعد

((مهدی فصیحی رامندی))

دلبری آمده،
دل می خواهد
و تو،
سال هاست دلم را برده ای...

مهدی فصیحی رامندی

ماه رقصید و خورشید غزلخوانی کرد
ابر آغوش تورا محفل بارانی کرد

چرخه چشم تو پیدایش هر تغییر است
باغ را باید از احساس چراغانی کرد

خواست تا ذوق خودش را بنویسد با شعر
جان ناقابل خود را به تو ارزانی کرد

عشق تا مرز جنون قلب زلیخا را برد...

دانی که مرا طاقت بسیار نمانده است

در چهره من گریهٔ به اجبار نمانده است

اندر پس آن چهرهٔ غمبار

در حافظه ام چهرهٔ آن یار نمانده است

پریشان
بسان کودکی
که بادبادکش
در هجوم وحشی باد
رها شده است ،
رفتنت را تماشا می کنم
دورتر که می شوی
من می ایستم...

روی تو

از روی تو بیرون نبرم دیده خود را

آن دیده رنجدیده و ترسیده خود را


از کوی تو بیرون نبرم نیمه خود را

آن نیمه فرسوده غمدیده خود را

حسن سهرابی

قطره آب



قطره آبی کوچک و بی ارزشم در آسمانها من

ولی

در زمینم،

قطره آبی ناگهان سیلی خروشان می شود