شعر زیبا

دست بکش به حروفِ جویده
به رگ های متروک
تا بیرون بزنم طیف طیف از منشورِ پنجره
بر گیلاس های امید
مریم گمار

ای دقیقه های روشن در زیباییِ رفتار!
بگو چگونه ذره بتکانم!
از سایه
که از هر دریچه ممنوعه یی می ریزد
در حصارِ تاریکی
مریم گمار

و هیچ شناسنامه یی نمی دانست
نامِ تو
آونگ شده بر شانه های خوش بختی
مریم گمار

تو در کمال هستی و من در زوال، آه
تو قلّه ی طلوعی و من درّه ی غروب.
رضا حدادیان

چیزی شبیه پنجره های شکسته ام
از من چه مانده است به جز چند چار چوب؟
رضا حدادیان

تنها ترین درختم و غم نوک می زند
تَق تَق تَتق به زندگی ام، مثل دارکوب
رضا حدادیان

پروانه ی خیال تو در قاب ،میخکوب
عطری که از تو مانده به جا ، خاطرات خوب

دنیا چقدر فاصله انداخت بین ما !
تو جنگل شمالی و من ساحل جنوب

تنها ترین درختم و غم نوک می زند
تَق تَق تَتق به زندگی ام، مثل دارکوب

چیزی شبیه پنجره...

گردن چرخانده ای به اضطراب
در پس حفره های مجروح
صدا میزنی مرا

ای بابونه اندوه
بگو چگونه بسرایم ؟
فوران اشک در صدایت را
که شکل در همی از ایستادن بادی


جلوتر بیا
به موازات لب های پنجره
حالا بگو در این تخیل غلیظ
در انتظارِ کدام اشاره ی...

آخر اگر چه خاک خواهم شد، ولی هر روز
با باد می آید غبار من به دیدارت.
رضا حدادیان

مانند آتش زیر خاکستر، بدون شک
تا زنده هستم در دلم گرم است بازارت
رضا حدادیان

با من بگو درد دل خود را ! خیالت تخت
در سینه ام سربسته خواهد ماند اَسرارت
رضا حدادیان

بگو درطبیعت تو !
به کدام جهت شعله بگیرم؟
تا طلوع کنم بر نیم رخ کلمات
واز کهکشانی عبور
مریم گمار

ای یاس در هم تنیده ؛
ظرافت  لبخندی در عبور!
به دیدنم بیا!
صدا بزن مرا
که در ادامه ات نشسته
هزار ناگهان تازه
مریم گمار

هرچند که اهل فراموشیست آیینه
امّا در او جا مانده ردّ پای رخسارت
رضا حدادیان

بگذار باشد چشم گلدان ها گرفتارت!
پروانه ی پسکوچه ی خورشید بیمارت

رضا حدادیان

بگذار باشد چشم گلدان ها گرفتارت!
پروانه ی پسکوچه ی خورشید بیمارت

یک عمر روی پای خود بودی، درخت من!
هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت

هرچند که اهل فراموشیست آیینه
امّا در او جا مانده ردّ پای رخسارت

با من بگو درد دل خود را ! خیالت تخت...

بگو از اِنکسار کدام اضلاع
به نبض جنون می رسم
که رِد انگشتانت نَمانَد
بر اندام زمین

مریم گمار

ایستاده ای بر شکاف رگ ها
خیره بر اتفاق نیفتاده
بالا می روی لخته های نور را

مریم گمار

عُبورِ گمشده ی جاده های مِه زده را
نگاهِ پنجره ی انتظار می فهمد

رضا حدادیان

حریفِ تو شبِ طوفانِ سرنوشت نشد
درختِ صبحِ تورا، ریشه دار می فهمد

رضا حدادیان

شرمنده اگر دست من غمزده خالیست
درویشم و در کیسه به جز آه ندارم....

رضا حدادیان

چشمان پُراز گریه ی تقویمم وبی شک
یک پلک زدن فرصت دلخواه ندارم

ای ستاره ی مست
نشسته بر استخوان شب
بگو چطور ریشه گرفتی  از بطن آسمان
در ریزش  این همه درد

نمی بینی که دریچه ها
متن را طرد میکند

مریم گمار

بگذارپوست بیندازد گونه ی درخت !
در این فصل بی سایه
ومن برگردم به بند ناف
 به برگ های بهار
که لب های این قرن به لکنت افتاده
مریم گمار