شعر زیبا

بگذار باشد چشم گلدان ها گرفتارت!
پروانه ی پسکوچه ی خورشید بیمارت

رضا حدادیان

بگذار باشد چشم گلدان ها گرفتارت!
پروانه ی پسکوچه ی خورشید بیمارت

یک عمر روی پای خود بودی، درخت من!
هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت

هرچند که اهل فراموشیست آیینه
امّا در او جا مانده ردّ پای رخسارت

با من بگو درد دل خود را ! خیالت تخت...

بگو از اِنکسار کدام اضلاع
به نبض جنون می رسم
که رِد انگشتانت نَمانَد
بر اندام زمین

مریم گمار

ایستاده ای بر شکاف رگ ها
خیره بر اتفاق نیفتاده
بالا می روی لخته های نور را

مریم گمار

عُبورِ گمشده ی جاده های مِه زده را
نگاهِ پنجره ی انتظار می فهمد

رضا حدادیان

حریفِ تو شبِ طوفانِ سرنوشت نشد
درختِ صبحِ تورا، ریشه دار می فهمد

رضا حدادیان

شرمنده اگر دست من غمزده خالیست
درویشم و در کیسه به جز آه ندارم....

رضا حدادیان

چشمان پُراز گریه ی تقویمم وبی شک
یک پلک زدن فرصت دلخواه ندارم

ای ستاره ی مست
نشسته بر استخوان شب
بگو چطور ریشه گرفتی  از بطن آسمان
در ریزش  این همه درد

نمی بینی که دریچه ها
متن را طرد میکند

مریم گمار

بگذارپوست بیندازد گونه ی درخت !
در این فصل بی سایه
ومن برگردم به بند ناف
 به برگ های بهار
که لب های این قرن به لکنت افتاده
مریم گمار

هرروز
چنارپیر
برای پرنده ها
تکّه تکّه
آفتاب می ریزد.

رضاحدادیان

یک تّکه آفتاب برایم بیاورید!
از آسمان تار خودم گریه ام گرفت

از غربت مزار خودم گریه ام گرفت
از ابر اَشکبار خودم گریه ام گرفت

پاییز می وزد و تو لبریز خنده ای
امّا من از بهار خودم گریه ام گرفت

سیاره وار، هرشب وهر روز، های های
در حلقه ی مدار خودم گریه ام گرفت

وقتی که پرده پرده  دلم...

پاییز می وزد و تو لبریز خنده ای
امّا من از بهار خودم گریه ام گرفت

مباش چشم به راهِ خزان و باور کن
تو را شکوفه شکوفه بهار می فهمد

رضا حدادیان

ای جنبش زیبا
بگو چطور بگریزم از تو؟
که من سالهاست در طواف تو زیسته ام.

مریم گمار

لب فروبند !
یک جفت قناری
در چشمت
آشیان کرده است.

رضا حدادیان

به ساعت نیمی از شب گذشته است
مردی وارد خیابان شد
آمد
ایستاد
کلیدش را به در خانه انداخت
چراغ طبقه ای روشن است
خدایا شکر
هنوز انسانی در انتظار انسانی نشسته است

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

پُرکن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

بهزاد غدیری شاعر کاشانی

کارم از دست شد و دل ز غمت زار افتاد

فکر دل کن،که مرا دست و دل از کار افتاد


هلالی جغتایی

تَرک دنیا به مَردُم آموزند
خویشتن سیم وغله اندوزند
عالِم آن کَس بُوَد که بَد نکند
نه بگوید به خلق خود نکند

رو به رویم بیشه ایست کبیر
وقتی نگاهت را مهمانِ چشمانم میکنی!
من جنگلبانِ آن شاخسارهای جَمیلَم
نِگاه بانِ دَلیرِ آن وَط|تن
سرای امیدم💚👀🌱

👤مأوا مقدم

منی که نام شراب از کتاب می شستم
زمانه کاتب دکان می فروشم کرد

کنون که کاتب دکان می فروش شدم
فضای خلوت میخانه خرقه پوشم کرد

نگاهم میکنی انگار، ماه نوازشم کرده
برای وصف چشمانت خداوند شاعرم کرده
دلم مثل زمین سرد و توهم قد زحل دوری
تاج دور سرت جانم، درخشان ترت کرده
دلت روشن سان خورشید، چو زهره الهه عشقی
گویی خدا منظومه ی شمسی را خلق کرده
به قلم: مأوا مقدم زاد