شعر طنز

دیشب به خواب دیدم آن یار با وفا را
آغوش را گشودم گفتم بیا نگارا

چون صبحدم پریدم از خواب ناز دیدم
در بر گرفته ام من افسوس متکا را...!!

ارس آرامی

از کف بینی ز بخت خود پرسیدم
او گفت سیاه بختی و خندیدم
گفتم کف دست را ندیدی که هنوز
گفت آره!، ولی قیافه ات را دیدم!!

مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید
شوهر خوب مگر گیر کسی می آید!

“روزها فکر من این است و همه شب سخنم”
که چه سخت است که چینی بشود هم‌وطنم

همه رفتند و من و عمه ی باقر ماندیم
مانده‌ام قید وطن را بزنم یا نزنم

با یورِش کردنِ چین می‌رسد آن روز که من
کم کم احساس کنم ساکنِ شهرِ پکنم

خاکم...

بار دیگر سهمِ این دلواپسِ دیوانه باش
چای دم کن در کنارم خانمِ این خانه باش

زندگی بی تو شبیه آسمانِ ابری است
دلبرِ زیبایِ این آلونک ویرانه باش

هر چی گویی چشم می گویم ، بیا سهم شما
این کلید دست شما اصلا تو صاحب خانه باش

پول و...

طعم لبهایت عسل بودو طبیب سنتی
بهر درمان گلو دردم عسل تجویز کرد

میان این شلوغی ها،دلم یک بوسه می خواهد
تمارض کن به غش کردن،نفس مصنوعی ات با من!

تبریک به هر که با فِرَش دل برده!
تبریک به تو، هموطنِ افسرده!
تبریک به ما که دیدنِ قیمتها
باعث شده پشمهایمان فِر خورده!!

بابک وهابی

ای دوست تورا به هرمکان می جستم
هردم خبرت ازین وآن می جستم
دیدم که بدون ماسک حاضرشده ای
خجلت زده ام کزتونشان می جستم

چنین گفت فردوسی پاکزاد
چو خواهی که هر دم بیابی مراد
بزن ماسک برچهره دستت بشور
سروکارتو تا نیفتدبه گور

کف کرده و بی اراده عاشق نشوید😁

بر دلبر پر افاده عاشق نشوید😂

پاییز همیشه فصل ویروس و بلاست😝

تست کرونا نداده عاشق نشوید😆

از ما گفتن بود😅😅
《همایون بلوکی》

چون تیر رها گشته زچله شده ایم
مهمان شما درشب چله شده ایم
ازبرکت این سفره الوان شما
تاخرخره خورده چاق وچله شده ایم

آنان که مخ است جای گچ در سرشان
دارند هوای پدر و مادرشان
از دورهمی، امسال می پرهیزند
تا که نشود یلدای آخرشان!

همجهت با باد باشی روزگارت بهتر است
حال و مالَت رو به راه و کار و بارَت بهتر است

جُفت شش می آوری در سایه ی هر دولتی
فوت و فنِ چرخش و تاسِ قمارت بهتر است!

این طرف با نانِ جو حفظ شعائر میکنی
آن طرف با آبجوخواری ویارت...

من دوست دارم از ته دل باجناق را

آن گونه که کباب بخواهد سماق را

هر طور هست شوهر خواهر زن من است

باید به او نشان بدهم اشتیاق را

برداشتم قلم که کنم ذکر خیر او

او می برد گمان که گرفتم چماق را

دعوت به خانه می کنم...

باجناق

کار راه انداز، عاقل باجناق
پیشرو در حل مشکل، باجناق

در عبور از پیچ و خم ها، شیب ها
خوب تر از سیم بکسل، باجناق

تازه از فامیل هم نزدیک تر
عنصری مطلوب و قابل، باجناق

هر چه خواهر زن بلا و ناقلاست
در عوض، همراه و همدل، باجناق...

تو عروس کسی اگر بشوی
ماسک را احتکار خواهم کرد
کرونا،موج سومش مانده
کشورت را مزار خواهم کرد

انقدر زدم به دست و بالَم الکُل
انگشت نمانده روی دستم بِلکُل!
فردا که بگیرم کرونا می فهمم
بی فایده بود و شده بودم اُسکُل

در شهر کمین کرده خطر ،خانه بمان
با هم سوزانده خشک و تر ،خانه بمان
وقتی همه در قبال هم مسئولیم
همت کن و این “سیزده به در “،خانه بمان

«به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست»/ که هر که ماسک نزد از قبیله ما نیست

به روز حشر اگر می روی به سمت بهشت/ دو بسته ماسک ببر احتیاط در این است

دل می رود ز دستم، صاحبدلان خدا را/ بی ماسک و ژل مریضی خواهد شد آشکارا

مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم/ چرا بی ماسک می آیی رفیق ناجوانمردم؟

ناگهان ماسک برانداخته ای یعنی چه؟/ مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه؟