متن شمس لنگرودی

اگر که نگویم دوستت دارم
نامم را از یاد خواهم برد
اگر که نگویم دوستت دارم
شب برای همیشه
در آسمان خانه ی ما
خواهد ماند

بی آن که بوی تو را بشنوم
ریشه های سیاهم
در تاریکی بیدار می شوند
فریاد می زنند : بهار ، بهار
شاخه های درختم من
به آمدنت معتادم

نوروز منی تو
با جان نو خریده به دیدارت می دوم
شکوفه های توام من
به شور میوه شدن
در هوای تو پر می کشم

برای آنچه که دوستش داری...
از جان باید بگذری...
بعد می ماند زندگی...
و آنچه که دوستش داشتی...


️️️

آدم ها جهنمِ دست سازِ خویش اند ..

برای آنچه که دوستش داری
از جان باید بگذری
بعد می ماند زندگی
و آنچه که دوستش داشتی!

چیز بدی نیست جنگ...

شکست میخورم

اشغالم می کنی......

کاش اقیانوسی نبودم پنجه کشان بر ساحل...

تمام روزها یک روزند؛
تکه تکه میان شبی بی پایان ...!

حکایتِ بارانِ بی امان است
این گونه که من
دوستت می دارم ...️

با شبی که در چشمهایت در گذر است
مرا به خوابی دیگر گونه بیداری بخش
چرا که من حقیقت هستی را
در حضور تو جسته ام
و در کنار تو صبحی است
که رنج شبان را
از یاد می برد
بگذار صبحم را به نام تو بیاغازم
تا پریشانی دوشینم...

می خواهم دوباره به دنیا بیایم بیرون در، تو منتظرم بوده باشی و بی آنکه کسی بفهمد جای بیداری و خواب را به رسم خودمان درآریم چه بود بیداری که زندگی اش نام کرده بودند.

این همه از تاریکی بد نگویید
شما که فروش چراغ تان
به لطف همین تاریکی هاست

مثل میوه‌ی افتاده‌ئی
دلتنگم
میوه‌ئی که درختش را بریده
و برده‌اند....
.
#شمس_لنگرودی .

یادهای تو دریاست
و من نهنگ گمشده‌ای
که در پی قویی ،
در جویی غرق شد . . .

از گلی که نچیده ام
عطری به سر انگشتم نیست
خاری در دل است.

ببین زمین به چه روزی درآمد

تو کرک بال ملائکی

طوری بنشین که زمین چند روزی به شکل اول خود در آید.



کاش می‌توانستی تابستان‌ها بباری

تا با تن‌پوشی از برف

برابر خورشید عشوه‌ها می‌کردیم.

تو مثل منی برف

راه می‌روی و آب می‌شوی.

به شادی مردم اعتماد مکن برف

تا می‌باری نعمتی

چون بنشینی به لعنت‌شان دچاری.

آرام باش عزیزِ من
آرام باش...
حکایت دریاست زندگی!
گاهی درخشش آفتاب،
برق و بوی نمک، ترشح شادمانی
گاهی هم فرو می‌رویم
چشم‌های مان را می‌بندیم
همه جا تاریکی‌ست
آرام باش عزیز من
آرام باش
دوباره سر از آب بیرون می‌آوریم
و تلالو آفتاب را می‌بینیم
زیر بوته ای از...

سراسر نام ها را گشته ام
و نام تورا پنهان کردم....
میدانم شبی تاریک در پی است
و من به چراغ نامت محتاجم...

نگاه کن چه پیر می‌شوند
رویاهایی که تو را نیافته
جهان را ترک می‌کنند

از گلی که نچیده ام..
عطری به سرانگشتم نیست!
خاری در دل است..

-
نه نمی‌توانم فراموشت کنم
زخم‌های من بی حضور تو از تسکین سر باز می‌زنند
بال‌های من تکه تکه فرو می‌ریزند...