و روزی خواهد آمد که گم بشوم در لا به لای سیاهی آسمان چشمانت غرق بشوم در موج به موج زلف پریشانت لبخند بشوم مستقر در گوشه لب هایت بغض بشوم خانه نشین در عمق گلویت و در انتها تو شعر بشوی بنشینی بر روی قلمم روی برگ کاغذ کاهی...
دلبر جان تمام عطر فروشی های دنیا را هم که بگردم در هیچ جای دنیا بوی تنت را نمی یابم همه کتاب های دنیا را اگر بخوانم باز هم دوست دارم های تو خواندنی تر است تمام پناهگاه های دنیا را گر بروم باز هم پناهندگی در آغوش تو شیرین...
در کوچه عشق حال و هوای عاشقی بدجور می چسبد جانِ دلم توام میتوانی عاشقی کنی به سادگیِ بستنی خوردن های زیرِ باران خنده های از ته دل قدم زدن در کوچه های ولیعصر شاملو خواندن برای دلبر دلخوش بودن به صدای باد و همه اینها قشنگ ترین بلایی است...
هر سال که روز تولدت می رسد ممنوع الخروج میشم به حکم دوست داشتنت شب هایم به زیبایی به پایان می رسد چون با تو به خیر میشود روز تولدت که می رسد قلبم با سرعت هر چه تمام تر میخواهد از جایش کنده شود تا در سینه تو بشیند...
ای تو زیباترین فصل خدا پاییز از تو آموختم گاهی عشق می تواند نتیجه افتادن باشد درست مانند برگ های پاییزی که دلتنگ لمس زمین شدند و حاضرند زیر قدم های من و تو جانشان را هم فدا کنند ، له شوند تنها به قیمت عاشقی
یلدا نام دختری است که آهسته میان چله چلچله ها با گیسوانی پریشان شب های سرد را کنار کرسی خاطره ها انتظار میکشد، و گونه های سرخش میان نفس های آخر پاییز انار دانه دانه میکند...
به تو که فکر میکنم به چشمان گرمت سرخی لب هایت آرامش صدایت برای وصف زیبایی ِ ت لابه لای دفتر شعرهایم، دنبال واژه می گردم. ولی باز هم برای وصفت چیزی پیدا نمی یابم جز این که بگویم تو زیباترین خالق خدایی ..
به فردا ها می اندیشم ، به فردای بهتر به سمت خیالات زیبا در سَر ؛ گذشته را باد برده است . شاید لبخندمان سرخی شقایق ها یا زیبایی نقش و نگار پروانه ها را قرض بگیرد . اما! بیا بیاندیشیم به زیبا زیستن ؛ مانند تصویر پرنده ی خوشبختی...
در آخرین ایستگاه پاییز دختری با گونه های سرخ ایستاده که رج به رج گیسوان طلایی اش را بر قامت بلند یلدا می بافد .
پشت بام خانه پشت پنجره؛ باران مهمان شده است... . بر آسمان چشمانم، مهر حیران شده در سردی سکوت واژه های تو! من تو را برای مداوا به شهر عشق می برم .
دلم پر شده از غمی شوم. نفس هایم از شدت سرما یخ زده. نمی دانم در کدام زمستان جا مانده ام! چشمانم مانند لایه ای پر مه و غبار بر روی آیینه نشسته... . اما خوب می دانم که دلِ من تنگ شده که نه می خندد و نه می...
خدایی دارم مهربان تر از تصور، عاشق تر از مع*شوق. کسی که هر لحظه مرهم دلِ بیمارم است ؛ حتی اگر قهر کنم باز هم نازم پیش او خریدار دارد. مهربان تر از مادر است! به گمانم مادرم مهربانی اش را از دامن او به قرض گرفته؛ معبودی که در...
در خلوتگاه تنهایی: روی خط ممتد آرزوهایم نقشی نمی بینم! فقط، در کوچه های بی قراری انتظار می کشم. ایستگاه پایانی را با ریلی از واژه هایی که، قطار بغض هایم را با خود حمل می کند.
از نگاه تو تمام آیینه ها شکست؛ در نبودنت، چه غبار غمی نشست. بر روی این آیینه ها ..
سوار بر سریع ترین دوچرخه زندگی تند و بی قرار چرخ می زنم کوچه های خوشبختی را فاصله می گیرم از فریاد های خوفناک درد مقصدم آنجاست در فضایی مهربان به موازات شهری به نام لبخند
