متن چامک

من شعرم را گاهی
دم می کنم
و با فنجان سفید سفالی
انگشت در انگشت
به بالکن می روم
و
هورت می کشم
تفاله های ترس را

رسیده اند
دوستت دارم های کال
با آمدنت

می خواستم
نفرین اش کنم
مریمی باشد
در دست های باد

مریم سلیمانی_صالح

آشفته حال
می شوم
که زکات می دهی
قیراط
به
قیراط
یاقوت لبانت را

آنقدر
دورافتاده ام
ازتو...
بیداد کرده
تب در جانم

در کافه ی قرارمان
صندلی خالی
نبودنت را
فریاد می زند

آینه خیالت را
گیسو می بافد
انتظار پنجره
کی می آیی

نزدیک ترین حس
دوری دست های
گرم تو

هر روز بیداری ات
ضامن زندگی ست
طلوع چشمانت
موسیقی دریاست ست
در برکه ی دل

ملیحه سمواتی_سما

درقصر شیرین
مى افتد گاهى
اتفاق تلخ

درپس خاطره ها
باران بوسه میزند
ردپای قدم های تورا...!

دستان ماه کوتاه
نوازش نمی شود
گیسوان شب

کاش حبه ایی قند
حل می شد
در طعم تلخ روزهای من

موهات

باد را به بازی میگیرد

وای به حال من...

می پیچد
شاخه ی غم
به پای دل
پاییز می کند
برگ برگ تن را

می زند
نبض زندگی
از درخشش گونه های یاس
بر شبنم عشق

چشمانت
نور می پاشد
در شهر دل
عشق طلوع می کند

هر شب
شعر می بافم
گرم میشوی
و من خیس از باران

هزار هزار ابر به دنبالم
رهایم کن
باران شوم

بیهوده دل به دریا زدی قایق

غریق ، نجات نمی یابد

پرواز داد
بغض رود را

حباب

زیبا می رود

رود

به ایست گاه عشق می روند

این راه های آهنی

رو می کند باران
دست کرم های خاکی را
که در فرصت متخلل خاک می لولند