کلام بزرگان

و تو
هر جا و هر کجای جهان که باشی
باز به رویاهای من بازخواهی گشت
تو مرا ربوده، مرا کشته
مرا به خاکستر خواب ها نشانده ای
هم از این روست که هر شب
تا سپیده دم بیدارم
عشق همین است در سرزمین من
من کشنده ی خواب های...

میل من سوی وصال و
قصد او سوی فراق

ترک کام خود گرفتم
تا برآید کام دوست

یارب ! چه فرخ طالعند،
آنانکه در بازار عشق

خریدند
و دنیای دون بفروختند

ترکِ یاری کردی و من
همچنان یارم تو را
دشمنِ جانی و از جان
دوست‌تر دارم تو را

گر به صد خارِ جفا،
آزرده‌سازی خاطرم
خاطرِ نازک به برگِ گل
نیازارم تو را

قصدِ جان کردی که یعنی:
دست کوته کن ز من
جان به کف بگذارم و
از دست...

ﺁﺧﺮ ﻧﮕﻬﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﺎ ﮐﻦ
ﺩﺭﺩﯼ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺗﯽ ﺩﻭﺍ ﮐﻦ

ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻼﻑ ﻋﻬﺪ ﮐﺮﺩﯼ
ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﯾﮑﯽ ﻭﻓﺎ ﮐﻦ

ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﯼ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯ
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﯾﺎﺩ ﻣﺎ کن

در انتظار تو بنشستم

و سرآمد عمر

دگر چه داری از این بیش

انتظار از من........

با شب گفتم گر به مَهَ‌ت ایمان‌ست

این زود گذشتنِ تو از نقصان‌ست


شب‌ روی به من کرد و چنین عذری گفت

ما را چه گُنه چو عشق بی‌پایان‌ست

شب بخیر

در میکده مست از می نابم کردند
سرمست ز جرعهٔ شرابم کردند

ای دوست به چشمهای مست تو قسم
جامی دو سه دادند و خرابم کردند

تمامی جنگل
بر خورشید
نماز می خواند
ولی ز خیل درختان ، به رغم باور باد
در این نماز
یکی به نخواهد نهاد
سر بر خاک!

گفت چرا نهان کنی
عشٖق مرا چو عاشقی

من ز برای این سخن
شهره عاشقان شدم

مرگ را پروای آن نیست
که به انگیزه ای اندیشد
زندگی را فرصتی آن قدر نیست
که در آینه به قدمت خویش بنگرد
و عشق را مجالی نیست
حتی آن قدر که بگوید:
برای چه دوستت می دارد...

قدم هایت نلرزد

گوش هایت را نگیر

از صدای خش خش برگ ها ...!!!

پاییز مقصر نیست

من در بهار پژمردم ...!!!

هر صبحدم نسیم گل از بوستان توست
الحان بلبل از نفس دوستان توست

هر شاهدی که در نظر آمد به دلبری
در دل نیافت راه که آنجا مکان توست

اخترانی که به شب در نظر ما آیند
پیش خورشید محالست که پیدا آیند

همچنین پیش وجودت همه خوبان عدمند
گر چه در چشم خلایق همه زیبا آیند

شب خوش

من نیستم
از من ای محجوب من با یک من دیگر
که تو او را در خیابان های سرد شب
با همین چشمان عاشق باز خواهی یافت
گفتگو کن
و به یاد آور مرا در بوسه اندوهگین او
بر خطوط مهربان زیر چشمانت

نقش او در دل چه زیبا می نشست
سنگدل ایینه ی ما را شکست

اینه صد پاره شد در پای دوست
باز در هر پاره عکس روی اوست

اینه درعشق بازی صادق است
اینه یک دل نه ، صد دل عاشق است

و من چگونه بی‌تو نگیرد دلم

اینجا که ساعت و

آیینه و

هوا

به تو معتادند..

این اواخر شده بود،
آتش به آتش مدام می کشید.
و من فکر میکردم که چرا
وقتی ها می کشند
روز به روز کوچک تر می شوند؟

فاش می گویم و

از گفته خود دلشادم

بنده عشقم و

از هر دو جهان آزادم

دلتنگم و
دیدار تو
درمان منست .......

جنگل،

پاییز،

کلبه ای چوبی

و دودی که از دودکشش بالا می رود...

کاش با تو

در چهارچوب همین تابلو

آشنا شده بودم.

تو گمی درمن و
من درتو گمم

باورکن جز در این شعر
اثری از ما نیست ...

محمدعلی_بهمنی

عشق آتش است

همه را می سوزاند

همه را از شکل می اندازد

عشق بهانه ی دنیاست

برای زشت بودن.

یک سینه سخن
به درگهت آوردم

چشمان سخن گوی
خاموشم کرد