متن کوتاه شاعر

ای کاش که دلقک شده بودم و نه شاعر
در کشور من ارزش انسان به نقاب است

درختی در خیابان
سر تکان می دهد
شاعری،پشت کرکره ی خیال
دنبال استعاره می گردد.

دلم تنگ است و می گویی که می دانی
چه سود از گفتنش وقتی که می آیی، نمی مانی

خبرداری که شهری روی لبخند تو شاعر شد ؟
چرا اینگونه کافرگونه،بیرحمانه ،میخندی؟

تو که نیستی
نه شاعرِ ماهری هستم؛
نه خیاطِ خوبی؛

تمامِ عاشقانه ها یم
بر تنم کوتاه میشوند

تو که کوتاه و طلایی بکنی موها را
منِ شاعر به چه تشبیه کنم یلدا را

خیلی ها شاعرند
بعضی اما، خودشان شعرند
حرف هاشان، نگاه شان
حتا:
وقتی به شان فکر می کنی!

پر کارترین شاعر جهان...
شب است!
با آن همه شعر سپید کوتاه

نه ماه خوابیده / نه شاعر/بوف کنار فانوس

شاعر تویی من فقط
راوی چشمان توام

لا به لا سیب
هم ترش هم شیرین
دفتر شاعر

منم آن شاعر دلخون
که فقط خرج تو کرد

غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

از بس که خدا عاشق نقاشی بود...
هر فصل به روی بوم، یک چیز کشید
یک بار ولی گمان کنم شاعر شد..
یک گوشه ی دنج رفت و پاییز کشید!

شاعر شدن کار سختی نیست
تو فقط با لبخندت
در خیابان قدم بزن