متن کوتاه چامک

این فاصله تقصیر من نبود
آخر
دوستت دارم هایت
بوی عبور می داد!

دیوار هم
ترک برداشت
وقتی آجر دلش
شکست…

آنقدر مجاورت کردم با آسمان که
درنا شدی و
تنها از کوچ ات
ردی ماند
در جنون احمقانه ی باد و
طوفان فرجام

درد را می شستند
سازهای بی صدا
در چنگ رود

* آه *

درد را
کشیدم

محکوم به حبس ابد
در سینه ام
عشق را که جانی ست

پایبند توام
پای تو
بند نمی شود

مرداب

باور رودی
که جا ماند

من یک پرنده ام
ایستاده ام کنار این راه
که درخت بگذرد!

شب ، راه گم می کنم
در خمِ گیسویت
و پیدا می شوم هر روز
در صبحِ چشمانت

آنقدر خوابت را

دیدم که

عسلی شدند

چشمهایم

خاطره یعنی؛
لبخند من
درخیال تو…

اگرچه بسیارند شغال ها
اما بیشه

همیشه به نام شیراست

رشته محبت ترا

بر دور گردن میپیچم

و اعدام می کنم

تمام بغضهایم را

آه ..

دارد

جانم را می کَند



آن خاطره ی کلنگی

هنوز هم
بندم کفشم را …
پروانه ای گره می زنم
در مسیرِ خانه ات

گیسو بسته ام
به نسیم آمدنت
بی قراری های دل را

می‌جنگی ؟
که اسیر توست..
صلح

قطار رفت،
و این ریل سالهاست..
پیراهن به آتش می کشد.

تابوت
می سپارد به خاک
درخت آرزویش را

ما که قرار است پروانه شویم
بگذار‌ دنیا تا میخواهد پیله کند

مهربانی
دیوار
ندارد

و بیابان
زیر سایه ی درخت
و سار کوچکی
غنوده بر رویای آسمان

نیست
با تو
درنگ
دیگری